Afscheid

‘Meisje Maat is overleden,’ zei mijn vader. Daarna was het even stil en toen, ‘ik wist niet eens dat ze nog leefde’.

Nu mijn vader langzaam richting de negentig wandelt krimpt zijn sociale omgeving steeds sneller. Hij is bijna de oudste van zijn generatie. Er blijven weinig mensen over die zijn tijdsvenster delen.

Meisje Maat was een buurvrouw van een paar huizen verderop. We deelden twintig jaar lang hetzelfde stukje straat. Zij, mijn ouders en nog een paar gezinnen waren de kaders van de periode waarin ik opgroeide. Op de paar meter asfalt van die straat ligt een deel van mijn blauwdruk.

Het waren jonge ouders die de nieuwbouwwijk betrokken, de meesten waren pas getouwd. Ze hadden ongetwijfeld dromen, ze vreesden en hadden verlangens, maar in mijn ogen waren ze simpelweg “de ouders van”. Ik speelde in hun tuinen en at aan hun tafels. ’s Winters droogden mijn sokken op hun kachels en ’s zomers rende ik tussen hun waslijnen door.

‘Weet je nog dat ze je ’s nachts een keer thuisbracht,’ ging mijn vader verder, ik knikte. Ze had mij zien lopen toen ik drie turven hoog slaapwandelend door de wijk kuierde. Ik werd wakker toen ze me op haar arm hees. Ik was niet bang, ze was immers eigen. Alle moeders waren een beetje moeder en alle vaders hadden autoriteit. Nu is zij er niet meer en krimpt ook mijn leven een beetje verder.

Onlangs sprak ik iemand die veel ouder is dan mijn vader. De krimp in haar leven deed pijn. Zij had ook nog haar kind ten grave moeten dragen. Een omgekeerde wereld want ouders horen hun kind niet te overleven.

Haar leven knelde en ze vond er niets meer aan. Niet door gebrek aan aanloop want dat had ze. Maar omdat haar leven zich niet meer op de paar vierkante meter van haar kleine woning afspeelde. Ze leefde in de herinnering aan het gemis. Ik had haar kunnen zeggen dat ze moest kijken naar alles dat er nog was. Dat ze haar zegeningen moest tellen. Maar waarom? Ze had er niet veel meer.

Moest ik haar dan dwingen te tellen, zodat eens te meer duidelijk werd dat er verdomd weinig zegeningen over waren. Ze had er recht op om in haar gevoel van eenzaamheid serieus te worden genomen. Eenzaamheid is niet altijd het gemis aan bezoek, maar het teveel aan gemis.

Mensen komen niet meer terug, de dingen gaan voorbij. Het leven komt langzaamaan tot stilstand. Dat is niet op te lossen, het is de beproeving van oud worden… van het almaar ouder worden.

We zien graag een blijde bejaarde die olijk lachend naar het levenseinde toe huppelt. Iemand die voor het oog van de camera een traantje wegpinkt en daarna blijmoedig onze behoefte aan een gelukkig einde voedt.

Maar het einde is niet altijd gelukkig. Afscheid nemen doet pijn. En afscheid van het leven nemen een moeilijk proces, het is onomkeerbaar. Hoe we er ook tegen vechten het is onvermijdelijk.

Afhankelijk van wat u gelooft is sterven niet het einde. Het markeert een overgang. Een troostrijke gedacht die ik op dit moment niet deel. Maar mocht het zo zijn dat er nog iets komt, dan hoop ik dat als ik doodga meisje Maat bij de poort staat te wachten, waarna ze me nog één keer optilt en naar huis brengt.

Deze column verscheen op woensdag 24 oktober 2018 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.

Foto © Eugeniya op Pexels

Lees de beoordelingen

Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!