edesepost.nl
Columns van Paul Schrijft die zijn verschenen in de online én huis aan huis krant edesepost.nl.
Aan alles komt een eind
Wim Daniels heeft een nieuw boek geschreven met als titel Het Dorp. Het boek is een ode aan het dorpse leven van voor 1970. Ik ben van ruim voor die tijd. Mijn geboortedorp Bennekom was toen nog nét een dorp waar karren ratelden op de keien en kinderen tussen het koren door liepen. Zo’n dorp bleef het niet lang. Al snel struikelde Bennekom de moderne tijd binnen. Er moest worden gesloopt, herbouwd en verlegd, waardoor het landelijke karakter naar de achtergrond verdween. Veranderingen zijn niets nieuws, ook het dorp van voor 1970 was voortdurend onder constructie, alleen gingen veranderingen toen zo langzaam dat het leek alsof alles hetzelfde bleef. Het zijn overigens niet de bouwprojecten die een plaats veranderen, het zijn de inwoners die keuzes maken waardoor het landelijke grootstedelijk wordt. Het summum hiervan krijgen we vanaf volgend jaar over ons heen, want zo is volgens de actieplatform “Laagvliegroutes Friesland Nee” gebleken, er mag dan ook ’s nachts op Lelystad Airport gevlogen worden. Vanaf dat moment zijn we een soort Amstelveen op de Veluwe, maar van dat nieuws ligt blijkbaar niemand wakker, nog niet. Zo blijft een dorp in ontwikkeling. Wim vertelde hierover tijdens een boekbespreking in boekenzaak Novita. Ik ken Wim…
Luisteren
Mijn vader hoort niet goed. Hij fietst richting de negentig, dus dat zijn gehoor vermindert is niet zo heel erg vreemd. Daarnaast heeft hij een schietoor, de juiste term hiervoor is geloof ik kanonniersdoofheid. Hij was beroepsmilitair. De schade aan de kant waar hij aanlegde is dan ook flink en loopt niet synchroon met de doofheid van zijn andere oor. Mijn vader is een bejaarde zoals de politiek hem graag ziet, hij is zelfstandig en gezagsgetrouw. Als zijn pensioen weer eens wordt bevroren trekt hij niet rebellerend op naar het Malieveld. Hij moppert het onrecht van tafel en schilt daarna de piepers, want dat doet hij zelf. Hij kookt, hij wast, doet boodschappen en gaat als hij denkt dat zijn gehoor verder achteruit is gegaan naar de audicien. Een daar afgenomen gehoortest bevestigde de achteruitgang. Omdat hij graag wil blijven volgen wat er in de wereld speelt, niet dat hij daar momenteel bijzonder vrolijk van wordt, heeft hij de apparaten maar gelijk laten aanmeten. Mijn vader is goed verzekerd, hij is er nog één van de oude stempel die denkt dat verzekeringsbedrijven ten dienste van hun cliënten staan. Dus ging hij er vanuit dat het met die nieuwe apparaten wel…
Alle goeds
Ik waarschuw maar vast, dit wordt geen opgewekt stukje. Het gaat over de dood. Geen feestelijk onderwerp. U kunt daarom maar beter doorbladeren, er zijn plezieriger dingen om over te lezen. Ik heb echt geprobeerd om over andere onderwerpen te schrijven, er is immers genoeg gaande in de wereld, maar ik kreeg deze week een mail die me niet losliet. Deze was van een klant die me vertelde dat ze niet meer zou komen sporten. Ze is opgegeven, ze gaat dood. Ik lees wel vaker mailtjes van klanten waarin ze hun opzegging toelichten. Meestal is het een plausibele verklaring over het waarom met soms leuke sportherinneringen en dus begon ik ook deze mail met belangstelling te lezen. En toen was het stil. En bleef het stil, want wat moet je denken? Wat moet je zeggen als iemand de dood in de ogen kijkt en in allerijl afscheid moet gaan nemen, want de kanker in haar lijf is agressief en poetst in rap tempo haar leven weg. Haar overlijden is geen kwestie van maanden. We weten natuurlijk allemaal dat we uiteindelijk komen te overlijden. De dood is onderdeel van het leven. Waarom greep dit me dan toch zo aan? Vanaf ruwweg…
Gedram
In augustus fietste ik van Amsterdam naar IJmuiden. Het lijkt een hele tocht maar omdat ik in West startte hoefde ik niet de hele stad door. Van Osdorp rijd je tot Velserbroek door de polder. Het was een prachtige dag. De zon bescheen vanuit een strakblauwe hemel een met sloten doorsneden weidelandschap waarin je een boerenjongen op klompen verwacht die met een polsstok over de schouder door het gras banjert. Die boerenjongen liep er niet. En dat was jammer, want met hier en daar een boerderij, wat schapen en enkele overvliegende ganzen fietste ik door een fraai Jetses-landschap. Misschien kan het waterschap op zonnige dagen een knaap op klompen het weiland in sturen, ik heb nou eenmaal graag dat de boel klopt. De dag had alles in zich om zo’n verstilde, vrijwel oneindige augustusdag te zijn. En dat was het ook geweest als er niet voortdurend schaduwen bulderend over me heen scheerden, ik fietste blijkbaar niet alleen door een mooi landschap, maar ook onder een vliegroute van Schiphol. Buiten mijn aanvankelijke fascinatie voor de langstrekkende schaduwen, zo’n optrekkend vliegtuig is nog best indrukwekkend, was het uiterst storend om iedere acht minuten niets anders te horen dan het gieren van motoren….
Herfstdip
De bladeren aan de boom in mijn tuin kleuren met de dag geler. Herfst scheurt de zomer in rafels uit elkaar. Als de dagen korten en de zon een ander licht heeft bekruipt me een melancholie die pas verdwijnt als de eerste vorst de daken wit maakt. Ik geniet niet van de herfst, ik doorsta hem. Natuurlijk zie ik schoonheid in het snel verkleurend blad, maar als ik kastanjes rapend in het tanend zonlicht kijk verlang ik terug naar de zomer. Dan kijk ik met heimwee terug naar de dagen dat de tuindeur openstond en een korte broek genoeg was, toen de vakantie nog moest beginnen en de Tour zijn derde week inging. Nu is zelfs de vakantie een herinnering. Het enige tastbare souvenir is een pot lavendelhoning die ik kocht op een markt in Zuid-Frankrijk. Op die markt smaakte de honing inderdaad naar lavendel, maar hier is diezelfde honing niet van onze normale Hollandse te onderscheiden. Het zal het vakantiegevoel zijn geweest die de honing dat bouquet gaf. Of de Franse zon die het ene huis terra en het andere oker kleurde en de honing een gouden glans gaf. Misschien was het de geur van oleander en rozemarijn…
