Herinnering aan Kien
‘Dorpsstraat in Bennekom. Bron Historisch Museum Oud-Bennekom.’ De foto die ik op de facebookpagina van Oud-Bennekom bekijk, laat de Dorpsstraat begin 20ste eeuw zien.
Het verkeer is te verwaarlozen. Van de drie rijwielen op de foto zijn er maar twee in gebruik. Eén van de fietsers zit op zijn rijwiel tegen een boom geleund. De andere fietser staat midden op de rails van de stoomtram die tussen 1882 tot 1968 door Bennekom liep. Ook de fotograaf lijkt aan de zichtlijn te zien, op de weg de staan.
Dat kon toen nog, op straat staan zonder iemand te hinderen. Nergens een boze blik, niemand lijkt zich aan een ander te storen. Mensen hadden nog tijd. Tijd voor elkaar en tijd voor het nemen van een foto.
Dat moest ook, want zo’n foto was niet snel gemaakt. Men moest stilstaan, want wie bewoog was op de foto een schim. De mensen die op de foto te zien zijn staan dan ook keurig stil. Ze poseren om te voorkomen dat ze onherkenbaar worden. En toch zijn ze, hoe onbeweeglijk ze ook stonden, inmiddels schimmen geworden. Hun leven ging voorbij. Ze werden door de tijd ingehaald. Er wordt niet of nauwelijks meer aan hen gedacht.
Soms komen mensen op een oude foto totaal onverwacht weer even tot leven. Dit maakte ik een aantal jaren geleden mee toen ik als medewerker van het bejaardentehuis Beringhem bij de oude Mevrouw Stunnenberg over de vloer kwam.
Van het woord mevrouw wilde zij overigens niets weten. Zij heette Kien en zó moest je haar noemen. Toen ze mij vroeg van wie ik er een was, die vraag kreeg je in dat tehuis vaker, veerde ze bij het antwoord op en riep monter, ‘dan heb ik nog bij je oma op school gezeten.’ Mijn oma was toen al vijfendertig jaar dood.
Kien was een begenadigd vertelster en ze was tot aan haar dood gezegend met een scherpe geest en een ijzersterk geheugen. Ze zocht direct één van haar Oud-Bennekomboekjes op en haalde niet alleen mijn oma, maar ook mijn overgrootouders uit de vergetelheid terug.
Zij liet mij een foto zien waarop mijn oma als kind, met haar ouders voor de kapperszaak van mijn overgrootvader stond. Kien overbrugde met gemak een kleine eeuw en bracht vertellend de mensen op die foto weer even tot leven. We gingen flink wat jaren terug in de tijd. Bennekom werd weer het dorp van op de foto, een dorp ‘met boerenkinderen in de klas en een kar die ratelt op de keien.’ Al pratend kleurde Kien die oude tijd voor me in.
Herinneringen ophalend werd ze, ze was toen al over de honderd, zelf weer even een meisje dat met een grote strik in haar haar naar mijn overgrootouders zwaaide, waarna ze samen met mijn oma op weg naar school ging.
Twee kleine meisjes op klompen. Meisjes die aan het begin van hun leven stonden en keuvelend door de Dorpsstraat liepen. Ze stapten over de rails, deden een hink-stap-sprong en wachtten tot de man op zijn rijwiel voorbij was. Misschien keken ze naar de fotograaf die met zijn statief over een schouder voorbij liep. Daarna gingen ze langs de pastorie om onder de statige beuken door de Dorpsstraat uit en de geschiedenis in te lopen.
Kien is inmiddels overleden, maar in het beeld van die twee meisjes op klompen leeft ze samen met mijn oma toch een beetje voort.
Deze column verscheen op woensdag 13 februari 2019 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Toen ze mij vroeg van wie ik er een was, die vraag kreeg je in dat tehuis vaker, veerde ze bij het antwoord op en riep monter, ‘dan heb ik nog bij je oma op school gezeten.’
Bron foto: Historische Museum Oud Bennekom
Pure nostalgie
Zo mooi om oude herinneringen op te halen naar aanleiding van een foto.
Reactie van Paul Schrijft
Dat is het. Dank je wel voor je reactie Lucie. Groeten, Paul.
Mooi
Een aardig mooi stuk, ik heb het graag gelezen!
Reactie van Paul Schrijft
Daar ben ik blij om Storm. Hartelijke groeten van mij.
Vroeger
Wat een leuk verhaal, je was vast blij verrast toen je dit hoorde.
Die tijd had zeker ook zijn bekoringen, leuk om aan terug te denken.
Reactie van Paul Schrijft
Dat was ik inderdaad. Dank je wel voor je reactie Toos. Hartelijke groeten, Paul.
Kien
Heel mooi hoe jij het vroegere Bennekom met de hulp
van Kien beschrijft. De twee kleine meisjes op
klompen en een grote strik in het haar zie ik zo
voor me, Kien en jouw Oma. Prachtig. Zelfs Wim
Sonneveld komt ook nog even voorbij!!!
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel tante Tiny. Hartelijke groeten, Paul.
Nostalgie
Ik kreeg meteen de associatie met Cuperus, “van oude mensen en de dingen die voorbij gaan”. Een mooi stukje geschiedschrijving dankzij Kien.
Reactie van Paul Schrijft
Dat was het inderdaad. Dank je wel Terry. Groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
