Korte verhalen
Dit is een overzicht van de korte verhalen die ik geschreven heb. Ik ben benieuwd wat je van iedere verhaal vindt. Laat je een reactie achter als je een verhaal hebt gelezen? Ik stel het ook op prijs als je mijn korte verhalen wilt delen via de sociale media knoppen die je onder iedere verhaal ziet staan.
Dank je wel!
Paul de Vries | PaulSchrijft.nl
Sap
De vrouw lag met haar rug naar de kamer toe op de bank, de middagzon bescheen haar benen. Op de grond drukte het kind de gekleurde blokjes op de plastic bouwplaat, kleur bij kleur: anders werd het een rommeltje. Een kreun en een zuchtend ontwaken. De jongen keek schuchter om. Ze rekte zich uit. Hij haalde zijn hand voorzichtig uit de legobak. Ze draaide zich steunend op haar andere zij. Hij trok zijn hoofd tussen zijn schouders. ‘Hoe laat is het?’ Hij keek op de wijzerplaat van de grote staande klok, de klok waar de zeven geitjes zich in verstopten. ‘Ik vroeg hoe laat het is’. Hij las de wijzers. ‘Tien minuten over vier uur’. ‘Tien over vier. Kun je niet gewoon praten?’ Hij boog beschaamd zijn hoofd. Ze gaapte. ‘Ik heb dorst’. Hij stond op en liep naar de keuken. ‘Wat ga je doen?’ Hij keek om. ‘Moet je niet eerst vragen wáár ik zin in heb?’ Hij knikte. ‘Wat wil je drinken’. ‘Hoe heet ik?’ ‘Mama’. ‘Ik kan je niet verstaan’. Hij liep terug. ‘Wat wil je drinken mama?’ ‘Sap en schiet een beetje op want ik heb dorst. Dat eeuwige getreuzel van jou’. Hij haastte zich weer…
Blue monday mijmering
Het is blue monday. Deprimaandag. Vrij vertaald natuurlijk want de letterlijke vertaling betekent totaal iets anders. En omdat ik die blauwe maandag geloofde in de kans op een miljoen, in vrede en welbehagen en goede voornemens, zit ik op blue monday met de gebakken peren, want met die vrede wil het niet zo vlotten. En dat miljoen viel niet, althans hier niet, niet eens bij de buren… godzijdank. En goede voornemens? Ach, daar geloofde ik sowieso niet echt in… Het gevoel van welbehagen is veranderd in een kribbig weten dat Pasen nog ver is, de lente veel verder en de zomervakantie nog aan geen horizon gloort. Ik staar gedeprimeerd de lange grijze dagen in en heb niets om me druk over te maken dan het nergens druk over maken. Want waar kan ik me over opwinden? Voor een pietendiscussie is het nog te vroeg, de hand boven de rode knop is te abstract en voor een frisse start is het inmiddels echt te laat. Nee, halverwege januari is het afgelopen met slaapwandelen. Maar misschien kan ik toch nog even doorsoezen? Want carnaval staat immers voor de deur. En hoewel ik maar overerfelijk katholiek ben vind ik dat ik recht heb…
How long?
How long, to sing this song, how long, een repeterende cadans van woorden in een zwoele zomernacht. Duizendstemmig gezongen en in veelvoud herhaald, to sing this song… De band had het nummer ingezet en wij hadden het bij het verlaten van het stadion overgenomen, een legato vaarwel. How long, ik keek om en zag je lippen de woorden vormen, to sing this song. We hadden de band gehoord maar alleen elkaar gezien. How long. Een vraag? Waarschijnlijk niet want jij was evenmin alleen. Een glimlach op een lief gezicht. Je maakte de avond groots en de band tot een decor. How long. How long. Moest ik je aanspreken? To sing this song. Was dit waarom de band hier was? Waarom wij hier waren? Om ons te laten samenkomen in dit moment? Echoënd tegen het beton van het complex rolde de koorzang over ons heen. De uitgang lag achter ons, was de volgende stap een nieuwe richting, of bleef ik op begaande paden? How long, zong jij toen je me aankeek to sing this song en naar een auto liep. How long, tot je niet anders kon dan instappen. To sing this song. Ik keek naar je toen de auto met jou…
Chocolade
In mijn beleving was ze een oude vrouw. Maar nu ik zelf op leeftijd raak vermoed ik dat haar leeftijd lager moet zijn geweest dan ik toen inschatte. Tante Constance, een slagschip. Een vrouw van kaliber, een zwaar kaliber. En niet zozeer vanwege het feit dat ze een niet geringe omvang had, maar omdat het een vrouw was om rekening mee te houden. Tante Constance. Een artefact. Een levend fossiel uit een tijd die voor mij ongrijpbaar was, niet eens zwart/wit maar een wazig sepia, door mist, of eigenlijk door rook omgeven. Want ze rookte, tante Constance en flink ook. Ze rookte echter niet de Mantano’s of Camels die iedereen toen opstak, nee, zij rookte sigaren. En niet de gebruikelijke damessigaartjes, nee, tante Constance rookte echte sigaren. Dat ze daarmee aantoonde zich niet aan de toen heersende sociale wetmatigheid te willen conformeren was iets wat ik alleen op onbewust niveau begreep. Tante Constance. We bezochten haar regelmatig, niet omdat ze zo geliefd was maar omdat ze als verstokte vrijgezel, net als de lucht van haar sigaren door het vermoeden van kapitaal omgeven was. Een vermoeden dat versterkt werd door geruchten van een koloniaal verleden, de haveloze kapitale villa en de…
