Columns
Dit is een overzicht van de columns die ik geschreven heb. Ik ben benieuwd wat je van iedere column vindt. Laat je een reactie achter als je een column hebt gelezen? Ik stel het ook op prijs als je mijn columns wilt delen via de sociale media knoppen die je onder iedere column ziet staan.
Dank je wel!
Paul de Vries | PaulSchrijft.nl
Angst
Hoewel iedereen vol goede moed lijkt, er overal prachtige initiatieven zijn en ik me zeker niet wil laten kisten, ben ik bang voor de teloorgang van mijn gereguleerde, maakbare en overzichtelijke wereld.
Verder lezen...
Vaten
De kop is van 2020 af. En hoewel het nog steeds winter is, begint mijn tuin zich aarzelend op een naderende lente voor te bereiden. De tuin zal echter nog even moeten wachten, want volgens de Enkhuizer Almanak staat ons een periode van opklarend en koud winterweer te wachten. Maar toen ik vanochtend naar mijn werk reed stonden in een middenberm de narcissen toch al fier te bloeien. In een andere middenberm, de groenstrook aan de Proosdijerveldweg, stonden twee ijzeren vaten. Ze staan er al meer dan een maand, vanaf 31 december om precies te zijn. Ernaast ligt een stuk verschroeide aarde. De vaten zijn neergezet om in behaaglijke gezelligheid op 31 december het nieuwe jaar in te luiden. Toen ik op 1 januari om 02.30 door Ede reed sloegen de vlammen er hoog uit op. Eromheen werd hoorbaar gefeest. Feesten hoort nou eenmaal bij de jaarwisseling en een aantal straten verder brandde nog zo’n vreugdevuur. Deze was midden op straat ontstoken en om er langs te gaan moest ik stapvoets rijden. Terwijl ik het vuur passeerde keerde één van de feestneuzen zich schreeuwend naar mijn auto. Hij keek naar me alsof ik bezig was iets moois te verstoren en…
De Beste Binnenstad?
U had het gevoel van een naderende lente. En hoewel het nog geen maart is, en het voorjaar nog even op zich laat wachten had u bij het opstaan dat onbestemde blije gevoel alsof er iets moois te in de lucht hing. U speurde na het ontbijt nog eens goed door de tuin, maar op een paar voorzichtige sneeuwklokjes en wat hyperactieve koolmeesjes na kon u uw blijmoedigheid niet duiden. Tot u de krant opensloeg. U moest het tweemaal lezen maar het stond er toch echt, uw woonplaats is genomineerd voor de titel Beste Binnenstad. En die dag, misschien zelfs de verdere week liep u door uw genomineerde binnenstad alsof uw voeten de grond niet raakten. Inmiddels raken uw hakken de klinkers weer. Maar toch loopt u met een door trots gevulde borst te shoppen in een binnenstad die de strijd met plaatsen als Middelburg, Deventer en Sneek durft aan te gaan. Ik heb voor u uitgezocht hoe zo’n nominatie in zijn werk gaat en ik citeer de site van Platform Binnenstadsmanagement, een platform dat een onafhankelijke kennis- en netwerkorganisatie rondom de samenwerking in binnensteden is, “In totaal worden er 10 binnensteden per categorie (grote – en middelgrote binnensteden) geselecteerd….
Aan alles komt een eind
Wim Daniels heeft een nieuw boek geschreven met als titel Het Dorp. Het boek is een ode aan het dorpse leven van voor 1970. Ik ben van ruim voor die tijd. Mijn geboortedorp Bennekom was toen nog nét een dorp waar karren ratelden op de keien en kinderen tussen het koren door liepen. Zo’n dorp bleef het niet lang. Al snel struikelde Bennekom de moderne tijd binnen. Er moest worden gesloopt, herbouwd en verlegd, waardoor het landelijke karakter naar de achtergrond verdween. Veranderingen zijn niets nieuws, ook het dorp van voor 1970 was voortdurend onder constructie, alleen gingen veranderingen toen zo langzaam dat het leek alsof alles hetzelfde bleef. Het zijn overigens niet de bouwprojecten die een plaats veranderen, het zijn de inwoners die keuzes maken waardoor het landelijke grootstedelijk wordt. Het summum hiervan krijgen we vanaf volgend jaar over ons heen, want zo is volgens de actieplatform “Laagvliegroutes Friesland Nee” gebleken, er mag dan ook ’s nachts op Lelystad Airport gevlogen worden. Vanaf dat moment zijn we een soort Amstelveen op de Veluwe, maar van dat nieuws ligt blijkbaar niemand wakker, nog niet. Zo blijft een dorp in ontwikkeling. Wim vertelde hierover tijdens een boekbespreking in boekenzaak Novita. Ik ken Wim…
Luisteren
Mijn vader hoort niet goed. Hij fietst richting de negentig, dus dat zijn gehoor vermindert is niet zo heel erg vreemd. Daarnaast heeft hij een schietoor, de juiste term hiervoor is geloof ik kanonniersdoofheid. Hij was beroepsmilitair. De schade aan de kant waar hij aanlegde is dan ook flink en loopt niet synchroon met de doofheid van zijn andere oor. Mijn vader is een bejaarde zoals de politiek hem graag ziet, hij is zelfstandig en gezagsgetrouw. Als zijn pensioen weer eens wordt bevroren trekt hij niet rebellerend op naar het Malieveld. Hij moppert het onrecht van tafel en schilt daarna de piepers, want dat doet hij zelf. Hij kookt, hij wast, doet boodschappen en gaat als hij denkt dat zijn gehoor verder achteruit is gegaan naar de audicien. Een daar afgenomen gehoortest bevestigde de achteruitgang. Omdat hij graag wil blijven volgen wat er in de wereld speelt, niet dat hij daar momenteel bijzonder vrolijk van wordt, heeft hij de apparaten maar gelijk laten aanmeten. Mijn vader is goed verzekerd, hij is er nog één van de oude stempel die denkt dat verzekeringsbedrijven ten dienste van hun cliënten staan. Dus ging hij er vanuit dat het met die nieuwe apparaten wel…
