Landmark
Er is gekozen. Mocht u hierdoor in de veronderstelling zijn dat u de datum op uw stempas verkeerd heeft gelezen dan kan ik u geruststellen, de Provinciale en de daaropvolgende Europese verkiezingen zullen allerminst geruisloos aan u voorbijgaan.
De verkiezing waar ik het over heb, had generlei politiek belang. Er zijn dan ook geen kopstukken voor naar Ede afgereisd. Met deze verkiezing koos u voor een zes meter hoog stalen kunstwerk dat de luchtlanding uit ’44 verbeeldt. U verkoos de creatie van Karin Colen boven twee andere kunstwerken. Het werk moet in september, tijdens de viering van 75 jaar luchtlandingen op de Ginkelse Heide officieel onthuld gaan worden.
We gaan het hier niet over hebben of het een mooi kunstwerk is. Mooi is een persoonlijk mening. Wat u iedere ochtend in de badkamerspiegel als mooi inschat kan degene die tegenover u in de trein zit totaal anders zien.
Kunst heeft overigens niet de bedoeling simpelweg mooi te zijn. Kunst moet iets doen. Hoe meer discussie des te raker het werk.
Het object is trouwens niet alleen een kunstwerk. Het is een landmark dat naast een historisch venster, een startpunt voor routes die leiden langs plekken uit de Tweede Wereldoorlog zal zijn. Als Edenaar kent u deze plekken, maar de toeristen die hier binnenkort weer zullen neerstrijken kunnen daar blijkbaar hulp bij gebruiken, en daar is dit landmark dan een goed hulpmiddel bij.
Kunst mag iets kosten. Dit werk heeft ons ruim twee ton gekost. Ik heb hier geen moeite mee. Er mag wat mij betreft meer geld naar kunst en cultuur gaan. Kunst, en culturele uitingen zeggen iets over de geestelijke verworvenheden van een samenleving.
De functie van dit ontwerp is dat het een blik werpt op een gebeurtenis die ons politiek-maatschappelijk landschap de afgelopen 75 jaar heeft vormgegeven. Het wordt een tastbare markering in de tijd.
Onlangs wandelde ik met een bevriend poëet in zijn door Jacques Brel bezongen vlakke Vlaamse land. Halverwege die wandeling kwamen we langs een reconstructie van “De Dodendraad”. Deze draad was in de Eerste Wereldoorlog een versperring tussen het neutrale Nederland en bezet België. De draad stond toentertijd onder stroom, aanraking ervan leidde tot elektrocutie met vaak de dood tot gevolg. De draad moest gevluchte Belgische vrijheidsstrijders die wilden terugkeren tegenhouden en had daarnaast tot doel spionage en smokkel tegen te gaan.
Had dit amper tien meter lange werk daar niet gestaan, dan hadden we van het historisch belang van deze plek niets geweten. Dan zouden wij aan deze plek voorbij zijn gelopen zonder het besef dat het vlakke land en mijn Ginkelse Heide, geschiedkundig onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn.
Markeringen als deze geven een knooppunt in de tijd aan. Ze vertellen ons dat wij geen vertrekpunt zijn, maar een voortzetting van iets dat al veel langer gaande is. Wij zijn, hoewel we dit misschien denken, geen op zichzelf staande grootheden. Wij staan – vrij naar Newton – op de schouders van hen die ons voorgingen.
Voor zo’n markering stemde u dus. Mocht u deze verkiezing gemist hebben, u heeft nog steeds uw stempas. Daarmee kunt u voor degenen die straks op úw schouders staan een afdruk in de tijd achterlaten.
Deze column verschijnt op woensdag 13 maart 2019 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Het object is een landmark dat naast een historisch venster, een startpunt voor routes die leiden langs plekken uit de Tweede Wereldoorlog zal zijn.
Foto © Paul de Vries, de Dodendraad in Wuustwezel
Landmark
goed dat we door de dodendraad er op gewezen worden hoe het geweest is in de oorlog, al zou je denken dat er weinig van geleerd is.
Goed verhaal.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je reactie Toos. Hartelijke groeten, Paul.
opdat wij niet vergeten
Deze markeringen zijn zo belangrijk om de huidige en komende generaties te blijven vertellen over onze geschiedenis. Soms schrik ik wel eens als ik hoor dat jonge mensen niet eens weten van de verschrikkingen, nog maar 75 jaar geleden!
Reactie van Paul Schrijft
Precies. Dank je wel voor je reactie Terry. Hartelijke groeten, Paul.
Landmark
Goed geschreven! Die jongens die zo hard voor ons gevochten
hebben mogen zeker geëerd worden. De dodendraad is ons
goed bekend, ligt bijna aan onze achterdeur! Wat die spiegel
betreft, ook heel juist!!
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je reactie tante Tiny. Groeten van Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
