Angst
Ik fietste afgelopen woensdag naar mijn werk en het was opvallend stil op straat. Ik heb werk dat niet van huis uit gedaan kan worden en hoewel ik me in de ochtendspits bevond leek het op de rust van een zondagochtendshift.
Voor diegenen die op zondagochtend standaard kunnen uitslapen, op die ochtend naar het werk gaan is alsof je alleen op de wereld bent. Alsof jij de enige bent die de economie gaande houdt.
Zo voelde het afgelopen week. Er was dermate weinig verkeer dat het enige wat ik hoorde zingende vogels waren, heel veel zingende vogels. Normaal hoor je alleen de luidsten boven het verkeer uit, maar nu hoorde ik zelfs het verre ratelen van een specht.
Eenmaal op de hoofdweg werd het drukker. Tussen het vogelkoor door klonk regelmatig geronk van auto’s, maar van een normale ochtendspits was absoluut geen sprake.
Prachtig dat de natuur zich ineens zo pontificaal manifesteerde, toch kon ik er maar moeilijk van genieten, want de omstandigheden waren allerbelabberdst.
Misschien ligt het aan mij, maar het is alsof ik de wereld door een zonnebril op een druilerige dag bekijk. Hoewel iedereen vol goede moed lijkt, er overal prachtige initiatieven zijn en ik me zeker niet wil laten kisten, voelt het leven ongemakkelijk. Ik heb het niet over hoestangst en hamsterdrift maar over een sluier die tussen mij en de zon lijkt te hangen.
Het lijkt het meest op een waas die er hangt na het overlijden van een dierbare of nadat eeuwigdurende liefde beperkt houdbaar bleek.
Het voelt als rouw, maar toch is het anders, ik treur niet om iets dat er niet meer is, ik treur om iets wat me overkomt en waar ik geen grip op krijg, iets waar ik met de beste bedoelingen het einde niet van kan zien. En dat maakt me bang, omdat mijn zekerheden rafelig en sleets lijken.
Nu kan ik er voor kiezen om die angst onder een dosis onverschilligheid, veel wijzende vingers en verzameldrang te verbergen, maar als ik dat blijf doen zal mijn blik achter mijn zelfverkozen donkere bril verborgen blijven. Ik kan er ook voor kiezen om lucht te geven aan wat me bezig houdt, niet door ongenuanceerd verbaal om me heen te slaan maar om oprecht naar mijn emoties te kijken. Want ik ben niet bang voor het verlies van dubbellaags toiletpapier, ik ben bang voor de teloorgang van mijn gereguleerde, maakbare en overzichtelijke wereld. Een wereld waar voor vrijwel iedere uitdaging een vangnet leek te zijn.
De onzekerheid of die wereld straks nog bestaat is de bron van mijn werkelijke angst. Erover praten lost het misschien niet op, maar het maakt de realiteit wellicht iets draaglijker zodat de bril waar ik doorheen kijk meer toelaat dan alleen het grijs dat ik nu zie.
Deze column verscheen op maandag 30 maart 2020 in de online en huis aan huis krant Ede Stad.
Foto © barnimages
Angst
Iets om over na te denken , ik denk dat vele met jou die angst delen en bang zijn dat niet alles meer hetzelfde wordt.
Nu voelt het niet prettig, dat is zeker waar, samen moeten we er voor gaan, we kunnen het. Enne de natuur is zeker nog mooi en een goede uitlaatklep.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor deze positieve woorden Toos. Hartelijke groeten, Paul.
Angst
Heel erg mooi en verwoord. Want zo voelt het ook voor mij. Ik sta zeer positief in het leven en geniet van al het kleine en mooie en toch is dat nu anders.
Reactie van Paul Schrijft
Dan je wel voor je openhartige antwoord Angelien. Hartelijke groeten, Paul.
MOOOOOI
En er zitten zeker positieve kanten aan, alleen die zien we nog niet of moeilijk!
Reactie van Paul Schrijft
Dank je el voor je reactie Astrid. Hartelijke groeten, Paul.
Geweldig goed
Mooi omschreven Paul.
Zo waar…
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel Anita. Hartelijke groeten, Paul.
Dank
Dank voor je verhaal. Je verwoordt zaken die velen voelen, maar niet goed kunnen uiten, erg mooi.
Met jouw toestemming deel ik ‘m morgen ook op ons Intranet.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je reactie Marinnne. Mijn toestemming heb je. Hartelijke groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
