Bermfietsen
Het is fietsweer. Nu zult u uw schouders ophalen, het is immers in Nederland altijd fietsweer. Wind of regen, de fiets is ons nationale transportmiddel. Een soort cultureel erfgoed. Dus hoezo fietsweer.
Ik bedoel dan ook racefietsweer, want waar het de racefiets betreft ben ik een mooiweerfietser. Ik heb een hekel aan kou en regen. Toen ik ooit vroeg in het jaar door de natte sneeuw tegen de Alpe d’Huez op zwoegde voelde dat als de winter van ’63. Als ik de paar bestaande foto’s bekijk viel het met die sneeuw wel mee. Toch vind ik dat ik een kruisje had moeten krijgen.
Ik wacht het liefst tot de klok verzet is en het kwik de 15 graden aantikt. Voor minder stof ik mijn fiets niet af.
Dit jaar stof ik hem waarschijnlijk helemaal niet af. Mijn rechterarm valt namelijk snel in slaap. Niet als gevolg van mijn tempo, ik ben inderdaad geen snelheidsduivel, maar door een beklemde schouderzenuw.
Dus dit jaar geen rondje Deelen.
De laatste keer dat ik dit rondje fietste werd er in de buurt een toertocht verreden. Normaal kijk ik Google er altijd even op na. Niet om mee te doen maar om de tochten te mijden. Ik ben geen groepsrijder, ik zie het plezier er niet van in, noch hoor ik ze graag op zondagochtend amechtig hijgend achter me aankomen.
Ditmaal had ik verzuimd Google te raadplegen. Had ik dit wel gedaan dan had ik geweten dat de Holland Classic werd verreden. Dan was ik er niet eens aan begonnen. Dan was ik met de voeten een teiltje water aan de tuintafel blijven zitten. Maar ik was nou eenmaal onderweg en op het fietspad tussen Deelen en Otterlo kwam ik op het parcours.
Ik weet niet of u dat fietspad kent, het is een dubbel fietspad en het peloton kwam mij tegemoet.
Nu moet u het beeld van het wielerpeloton zoals u dat van de tv kent loslaten. Want in werkelijkheid heeft zo’n naderende massa niets weg van de gestroomlijnde jongens die binnen een paar seconden, met lieflijk ruisende kettingen in één streep aan u voorbij scheren. Nee, wat op mij afkwam was een luidruchtige bende lillend vlees dat in niets onderdeed voor een overspannen kudde Kaapse buffels. U begrijpt, dat was even slikken.
Normaal gesproken is het fietspad breed genoeg. Tegemoetkomend verkeer kan elkaar zonder problemen passeren, maar de vier rijen breed, in lycra ingesnoerde meute ging ervan uit dat deelname aan zo’n tocht meer rechten geeft. Het was een angstwekkende aanblik om die knorrende massa op me af te zien komen. Qua postuur ben ik tegen zo’n stormloop niet bestand, dus week ik zover mogelijk uit naar rechts. Het werd uiteindelijk bermrijden.
Een veldrijder zal ik niet worden, dat gehobbel door de berm rammelt je de vullingen uit de kiezen en ondanks het in de wielerbroek ingenaaide incontinentiemateriaal blijft het smalle zadel sterielmakend hard. Meer dan een geknakte trots hield ik er niet aan over.
Mocht mijn schouder het weer toelaten dan zal ik in het vervolg voor ik ga fietsen weer eerst internet raadplegen. Of misschien moet ik me gewoon toch eens voor zo’n tocht aanmelden. Om me dan vanuit het veilige peloton te verkneukelen om de sukkels die zonder te googelen op de fiets zijn gestapt en door mijn robuuste frontmannen de berm in worden gereden.
Deze column verscheen op woensdag 10 april 2019 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Nu moet u het beeld van het wielerpeloton zoals u dat van de tv kent loslaten. Want in werkelijkheid heeft zo’n naderende massa niets weg van de gestroomlijnde jongens die binnen een paar seconden, met lieflijk ruisende kettingen aan u voorbij scheren.
Foto © Paul de Vries, Tour De France 18 juli 2014, etappe 13: Saint-Etienne – Chamrousse
Hoezo het alleenrecht op de weg.
Het beschrijft precies zoals het gaat.De meeste wielrenners, en zeker wanneer het een groep is, denken dat de weg van hun alleen is.
Ook ik ga nogal snel de berm in, zelfs wanneer er maar twee fietsers komen die denken dat de fietspad van hun alleen is.
Fietsen is leuk tenminste wanneer iedereen zich gedraagd.
Reactie van Paul Schrijft
Zo is het Lucie. Hartelijk bedankt voor je reactie. Groeten, Paul.
BERMRIJDEN
Geweldig. Humoristisch, ik heb echt zitten lachen, maar wel de spijker op z’n kop.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel Toos. Hartelijke groeten, Paul.
Ik zag het voor me 🙂
Wat heb ik gelachen om dit verhaal. Ik zag het alweer helemaal voor me. Tegen zoveel geweld ben je inderdaad niet opgewassen. Wie wel??!! Die peletons dikbuiken in lycra zijn zo irritant. Denk eraan: deze zomer komt er in onze gemeente een groot wielerevenement!! Even googlen, zodat je dan je vakantie kunt plannen of met een ijsje langs het parcours kunt gaan staan 🙂
Hopelijk komt het gauw weer goed met je schouder. Kusje erop??? 🙂
Reactie van Paul Schrijft
Dat ijsje spreekt me meer aan. Dank je wel voor je reactie Terry, hartelijke groeten, Paul.
Bermfietsen
Ik geef je groot gelijk, want ik krijg ook altijd de bibbers van zo’n
club tegenliggers, met als gevolg ook de berm of de sloot!!
Beterschap met je schouder!!
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel tante Tiny. Beter is het op een terras te blijven zitten. Hartelijke groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
