Onoplettend
Ik loop mensen soms klakkeloos voorbij. Afgelopen week nog, toen ik bij het verlaten van Ziekenhuis Gelderse Vallei door een oud collega werd begroet. Hoewel we elkaar op armlengte passeerden had ik hem niet opgemerkt. Als hij mijn naam niet nadrukkelijk had genoemd, was ik hem zomaar voorbijgelopen.
Dit niet groeten wordt vaak als arrogantie gezien. En hoewel ik die karaktereigenschap niet zal ontkennen ligt de oorzaak meestal in het tijdelijk op non-actief staan van mijn externe bewustzijn, ik ben dan in gedachten.
Zodra ik op de fiets stap of de auto start ben ik weer alert. Maar ook dan heeft groeten geen zin, ik ben met het verkeer bezig en ik kan maar één ding tegelijk. Ik ben geen multitasker.
U zult mij dan ook niet append voorbij zien fietsen. Buiten het feit dat ik constant van bril zou moeten wisselen, lijkt me het telefonerend besturen van de fiets een vrijwel onmogelijke opgave. Voor mij althans, want blijkbaar zijn er genoeg mensen die deze vaardigheid wel beheersen.
Laatst fietste ik achter een meisje dat over het frame van haar fiets gebogen het rijwiel met de ellebogen bestuurde. Ze gaf daarmee onbewust inzicht in hoe ze haar aanstaande carrière vorm gaat geven. Terwijl ze over de gehele breedte van het fietspad zwalkte bediende ze met beide handen haar telefoon. Het zwalken had geen vast patroon. Inhalen was gokken. Bellen gaf geen reactie. Het meisje was zich nergens van bewust, niet van het verkeer, niet van mij en niet van haar zwalken. Zij was kennelijk van mening dat ze alle aspecten van de krachttoer tot in de finesses beheerste. Wat ze in feite ook deed want ze bleef keurig op het fietspad, viel constant nét niet om en bediende ook nog eens vol overgave haar telefoon. Het geheel getuigde van een bijna jaloersmakende begaafdheid, als het een aap in het circus was geweest had ik er nog enige bewondering voor kunnen opbrengen. Nu raakte ik geïrriteerd, want ik had meer te doen.
Toen ik aanstalten maakte haar in te halen werd ik luid mopperend voorbijgefietst door een man op een e-bike die niet het meisje, maar mij kribbig aankeek. Gelijk had hij, ik had beter moeten opletten. Maar ik was afgeleid en ik had haast. Ik moest naar het ziekenhuis waar ik bij vertrek mijn oud collega tegenkwam.
Wij, mijn oud-collega en ik hadden elkaar misschien twintig jaar niet gezien. We zijn beiden – vooral hij – flink ouder geworden. Ooit werkten we op een afdeling waar ik leiding gaf aan een team dat geen leiding nodig had. Het was een mooie tijd en hij was een fijn mens om mee samen te werken.
Nu stonden we wat ongemakkelijk tegenover elkaar, want wat vraag je elkaar na al die tijd om kwart over negen ’s ochtends in de hal het ziekenhuis, hoe het ermee gaat? Het antwoord weet je immers, als het goed ging dan waren we elkaar in de kroeg tegengekomen. Twintig jaar is een te groot gat om direct persoonlijk te worden. Bovendien had hij zijn afspraak en dus gingen we na wat clichématig gestotter uit elkaar.
Ik hoop dat het hem goed gaat en dat hij daar voor niet meer dan het bijwerken van een kalknagel was. Als ik hem binnenkort weer voorbij dreig te lopen, dan moet hij mijn arrogantie negeren en me aanspreken, dan drinken we een kop koffie, want voor nog een gat van twintig jaar ontbreekt ons beiden de tijd.
Deze column verschijnt op woensdag 24 april 2019 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Ze beheerste, bijna jaloersmakend alle aspecten van het moderne fietsen: ze bleef keurig op het fietspad, viel constant nét niet om en bediende ook nog eens vol overgave haar telefoon.
Foto © ‘Texting Elvis’ door FaceMePLS op Flickr
Heerlijk om te lezen !!!
Super verhaal heel herkenbaar en zeker geen arrogantie Paul Meer dromerig denk ik dan 😉
Reactie van Paul Schrijft
Laten we het op dat laatste houden Jolanda. Bedankt voor je reactie, hartelijke groeten, Paul.
Mooie column
Ben benieuwd naar hoe het met je gaat. Was je er voor een kalknagel? Ben ook benieuwd wie het was die oud collega 😊
Reactie van Paul Schrijft
Wat een vragen. Dan moeten we maar een afspreken. Gendringen lijkt me een aardige plaats. Hartelijke groeten, Paul.
Een van de vele ergernissen in het verkeer
Weer mooi geschreven. Pure humor, ik citeer “we zijn beiden – VOORAL HIJ – flink ouder geworden” 😂
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel Terry, jij haalt de finesses er wel uit. Bedankt voor je reactie, hartelijke groeten, Paul.
Onoplettend
Precies zo gaat het in het verkeer, het is opletten geblazen. Wat dat gat van 20 jaar betreft, dat haal je waarschijnlijk wel. Kijk maar naar ons, gewoon door blijven gaan.
Reactie van Paul Schrijft
Zal ik doen. Dank je wel voor je reactie Toos. Hartelijke groeten, Paul.
schermzombies
Herkenbaar verhaal.. behalve dan dat je arrogant zou zijn.. dat herken ik niet zo gauw :). Het is altijd weer een hele uitdaging om enigszins dromend mijn wandeling aan de linkerkant van de weg te doen als alle schermzombies op weg zijn naar hun studie of werk……
Reactie van Paul Schrijft
Pas maar op in het verkeer Karin, je weet wat er van komt. Hartelijke groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
