Chocolade
In mijn beleving was ze een oude vrouw. Maar nu ik zelf op leeftijd raak vermoed ik dat haar leeftijd lager moet zijn geweest dan ik toen inschatte.
Tante Constance, een slagschip. Een vrouw van kaliber, een zwaar kaliber. En niet zozeer vanwege het feit dat ze een niet geringe omvang had, maar omdat het een vrouw was om rekening mee te houden.
Tante Constance. Een artefact. Een levend fossiel uit een tijd die voor mij ongrijpbaar was, niet eens zwart/wit maar een wazig sepia, door mist, of eigenlijk door rook omgeven. Want ze rookte, tante Constance en flink ook. Ze rookte echter niet de Mantano’s of Camels die iedereen toen opstak, nee, zij rookte sigaren. En niet de gebruikelijke damessigaartjes, nee, tante Constance rookte echte sigaren. Dat ze daarmee aantoonde zich niet aan de toen heersende sociale wetmatigheid te willen conformeren was iets wat ik alleen op onbewust niveau begreep.
Tante Constance. We bezochten haar regelmatig, niet omdat ze zo geliefd was maar omdat ze als verstokte vrijgezel, net als de lucht van haar sigaren door het vermoeden van kapitaal omgeven was. Een vermoeden dat versterkt werd door geruchten van een koloniaal verleden, de haveloze kapitale villa en de kopschuwe inwonende ménagère de maison. Maar voor mij bestond haar rijkdom uit de prachtige en immer rijk gevulde etagère. Een blikvanger van drie verdiepingen fijn porselein waar steevast de meest onwaarschijnlijke zoete kunstwerken de aandacht van de sleetse tafelpers afleidden; bonbons, patisserie, chocolaatjes. Nooit meer zag en proefde ik sindsdien het raffinement waarmee de kunstwerkjes de zinnen streelden. Zag én proefde, jawel. Waar bij menigeen de vervulling van de belofte slechts bij kijken bleef, want bij het obligate kopje koffie werd slechts bij hoge uitzondering iets van het manna geoffreerd, was ik verkozen tot het structureel consumeren van de exquise zoetigheden. Misschien omdat ze me mocht, misschien omdat ze in mij iets herkende van een rudimentair aanwezig gebrek aan conventionaliteit. Maar zeker omdat ik haar kon verleiden met een nog ongekunstelde hoge zangstem waarmee ik ooit eens een glinstering aan haar anders zo stoïcijnse blik had ontlokt. De beloning voor mijn gekwinkeleer was het nuttigen van één van de verfijnde kunstwerkjes.
Voorzichtig nam ik de eerste keer het juweeltje ter hand. En te beduusd om het in mijn mond te nemen keek ik naar de glanzende chocoladecoating, de prachtige kleurzettingen en het onwaarschijnlijke lijnenspel. Pas toen het aroma zich langzaam aan mij opdrong besefte ik dat dit meer was dan het pindarotsje dat wij op zondagmiddag bij de thee kregen. Voorzichtig bracht ik de delicatesse naar mijn mond en nam er een hap van. Het is nog steeds niet mogelijk te beschrijven welke sensatie mij meer prikkelde, het bouquet, het aroma of de inwerking van het afrodisiacum op mijn kwijnende onschuld. Misschien het een meer dan het ander, misschien het samenspel van alle drie. Maar de sensatie wekte een lust op die niet meer tot slapen kon worden gebracht, die een levenslang najagen van de zoete bevrediging had ontwaakt. En dus schoolde ik mijn stem, schaafde aan mijn repertoire en onderdrukte de brekende falset lang genoeg om de immer sluimerende lust te stillen. En in haar schemerige suite gaf ik me vrijwel dagelijks over aan het stillen van ons beider verlangen.
Tot het moment waarop mijn stem brak en zij zich weer in haar hautaine onverschilligheid terugtrok, waarna haar voordeur voor mij gesloten bleef. Afgelopen was het met het zoete genoegen, weg was de vervulling van het prikkelend verlangen. Wat bleef was een vergeefs smachten naar de herbeleving van dat intense ontwaken.
Met dit verhaal werd ik winnaar van de schrijfwedstrijd Cacao aan de kade in Helmond. Er waren 96 inzendingen met als thema chocola. Op 10 september 2017 mocht ik de eerste prijs in ontvangst nemen van juryvoorzitter Wim Daniëls, die het niveau van de verhalen onverwacht hoog vond. Mijn verhaal werd op 11 september 2017 gepubliceerd in de gedrukte Helmond editie en de online editie van het Eindhovens dagblad.
Met dit verhaal werd ik winnaar van de schrijfwedstrijd Cacao aan de kade in Helmond. Er waren 96 inzendingen met als thema chocola. Op 10 september 2017 mocht ik de eerste prijs in ontvangst nemen van juryvoorzitter Wim Daniëls, die het niveau van de verhalen onverwacht hoog vond. Mijn verhaal werd op 11 september 2017 gepubliceerd in de gedrukte Helmond editie en de online editie van het Eindhovens dagblad.
Zeer mooi!
Een terechte eerste plaats!
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel Wannes. Hartelijke groeten van Paul.
Zeer mooi
Een terechte eerste plaats!
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel Storm ;). Groeten van Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
