Aanvliegroute
Ieder jaar bellen we en vragen elkaar: ‘heb je ze gehoord? Ze kwamen weer over’. En dan hebben we het weer over haar. Dan herinneren we ons haar weer en spreken over hoe lief ze was, hoe alert en vooral, hoe oud. Want ze liep, toen wij haar in de zorg hadden tegen de honderd, stokoud. Maar ze deed toch elke dag haar ogen open, dan glimlachte ze naar ons en liet met zich sollen. En hoewel ze de kracht niet meer had om te participeren, niet eens verbaal, genoot ze met stralende ogen van dat moment.
Wanneer de verzorging voorbij was en ze klaar was voor de dag, hielpen we haar aan tafel: voor het ontbijt maar ook om te schrijven. Ze schreef niet veel, want hoewel haar hoofd nog altijd wilde miste haar lichaam de kracht. En toch schreef ze. Een regeltje, soms kort soms langer, maar steeds vaker alleen een woord. En na dat schrijven borg ze het papiertje in haar versleten damestasje op. Ze liet haar schrijven aan vrijwel niemand lezen, misschien omdat ze zich schaamde voor haar steeds gebrekkiger handschrift. Maar misschien, het blijft natuurlijk gissen, deelde ze haar herinneringen het liefst alleen nog met zichzelf omdat er niemand meer was met wie ze de herinnering had beleefd.
Ze woonde in het huis waar ik toen werkte. Een tehuis dat als zodanig niet meer bestaat. Een instituut met afnemend bestaansrecht: het bejaardentehuis of: rusthuis. En dat is wat ze deed, rusten. Veel en steeds meer. Ze rustte omdat ze der dagen zat was en ze rustte omdat het daar kon. Er werd voor haar gezorgd, het huishouden werd gedaan en haar maaltijd werd bereid: omdat ze had geleefd en had gezorgd en mocht gaan zoals ze was gekomen: gewenst en graag gezien.
Ze schreef over haar leven, maar de regeltjes werden korter en de woorden nauwelijks leesbaar tot op een dag het papiertje voor altijd onbeschreven bleef.
Ze stierf, oud en verzadigd van het leven, op de dag dat de kerstboom weer naar buiten ging en de versiering naar de zolder. En op die dag vlogen ze statig over, ganzen op hun trek naar beter weer. Terwijl de rijp aan de bomen hing, vlogen ze laag en traag door het heldere midwinterzwerk. Het dons aan hun wieken dempte de slagen en het weemoedig gakken echode door de koude lucht. Ze riepen naar elkaar en riepen naar haar en vlogen in formatie over het tehuis. Wij keken hoe de vogels in een wijde boog nog één keer overvlogen en de wereld van een dierbare afscheid nam. In stilte ging het leven verder en zweefden de ganzen naar hun overwinteringsoord. Maar ieder jaar als de vorst weer komt, als de dagen gaan lengen en de nachten weer strengen dan vliegen ze over. Dan kijken ze om zich heen en roepen een korte groet. Ze brengen haar weer bij ons in herinnering. Dan bellen we elkaar en vragen dan: ‘heb je ze gehoord?’ En spreken over hoe lief ze was, hoe alert en vooral, hoe oud.
Maar straks zijn de ganzen niet meer te horen of vliegen niet meer over ons heen. Dan is het ruisen van hun vleugels door het geraas van vliegtuigen verdreven en hoort niemand meer hun melancholische groet. Dan is er niets meer dat aan haar herinnert en wordt er niet meer naar elkaar gebeld. Dan zegt niemand meer hoe lief ze was en hoe alert en vooral, hoe oud: dan snelt de wereld in vooruitgang verder en rust ze in vergetelheid.
Deze column verscheen op woensdag 3 januari 2018 in de huis aan huis krant De Edese Post.
Als de ganzen overkomen op hun trek naar beter weer dan herinneren we ons haar weer en spreken over hoe lief ze was, hoe alert en vooral, hoe oud. Want ze liep tegen de honderd, stokoud. Straks zijn de ganzen niet meer te horen. Dan is het ruisen van hun vleugels door het geraas van vliegtuigen verdreven…
Herinnering.
Geattendeerd op jouw mooie verhalen Paul. En hoe waardevol is deze herinnering.
Reactie van Paul Schrijft
Het is inderdaad een waardevolle herinnering Tonny. Bedankt voor je reactie.
maakt je nieuwsgierig om te lezen waar het over gaat
Ontroerend en heel mooi geschreven.
Herinneringen houden je dicht bij diegenen die er niet meer zijn.
Vooral blijven schrijven
Prachtig!
Hee Paul,
Wat mooi geschreven. Zo herkenbaar.
Je blijft gefascineerd tot eind want je wil weten wat die vliegroute inhoud. Ben benieuwd naar je volgende verhaal. Groetjes
Goed
Mooi herkenbaar.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel Els.
Heel toepasselijk nu met de komende nieuwe vliegroute boven Ede.
Wat een mooi verhaal Paul. Mens en dier staan dicht bij elkaar. Dat brengt bij mij ook mooie herinneringen terug aan oud omaatje die ook 100 is geworden en het daarna wel mooi vond. Op haar begrafenis kwam ook een duif om het hoekje kijken. Schoonmama en ik dachten hetzelfde, opa ‘duif’ kwam haar halen.
Reactie van Paul Schrijft
Hallo Marina, bedankt voor je mooie reactie, het is fijn om te lezen dat het verhaal goede herinneringen naar boven heeft gebracht. Hartelijke groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
