Het valt wel mee
Vanochtend las ik dat een van ’s werelds grootste medicijnfabrikanten stopt met het onderzoek naar een medicijn tegen Alzheimer. En daarnaast hoorde ik in een reportage dat van de zeven mensen die aan deze ziekte lijden er “maar” één in het laatste stadium overlijdt. Met dementie is goed te leven was de boodschap. Misschien vindt de medicijnfabrikant dat ook. Misschien moeten we ons niet al te druk maken en valt het allemaal wel mee. En terwijl ik dat las moest ik denken aan Eefje.
Eefje met haar perkamenten huid zit voor het raam en staart naar buiten. Ze reageert niet meer en is alleen aanwezig als ze verdriet heeft of moet plassen of als het te druk is om haar heen. Maar meestal zit ze daar maar en kijkt voor zich uit. Soms mompelt ze en strekt haar arm uit naar iets wat er niet is. Want ze ziet de dingen die voorbij zijn en hoort de stemmen die niemand meer hoort…
‘Groen is ’t gras. Groen is ’t gras, onder mijne voeten’. Ze pakt de handen van de andere kinderen, van haar vriendinnetjes en danst blootsvoets over het frisse gras. ‘Ik heb verloren m’n beste vriend, ik zal hem zoeken moeten’. Moeder hangt de witte lakens aan de lijn en de wind draagt de geur van zeep met zich mee. De lakens bollen en lijken op de zeilen van een schip. ‘Hé daar plaatsgemaakt voor de jongedame’. Moeder veegt glimlachend met haar handen over haar schort en schikt haar losgeraakte knot. Dan is het tijd om naar school te gaan en schieten de kinderen in hun schoentjes.
Meestal lopen ze rustig te keuvelen maar soms is de straat een levensgrote hinkelbaan. ‘Hinkel de pinkel, daar komen wij aan’. Ze zingen elkaar lachend toe. ‘Wij hebben geen kousen of schoenen meer aan’. En dan luidt in de verte de schoolbel. Ze zijn te laat en zetten het op een hollen! Maar Eefje is niet zo snel. Ze roept haar vriendinnetjes toe op haar te wachten, maar ze horen haar niet. Ze hollen bij haar vandaan en uit haar wereld weg…
Dan is ze weer alleen en zit ze voor het raam. Ze kijkt naar een wereld die ze niet herkent, een wereld zonder hinkelende kinderen en lakens aan de lijn. Een wereld waarin zij niet meer telt, omdat ze niets meer zegt en niet meer vraagt om een goed medicijn. Waar ze alleen nog maar bestaat als ze verdriet heeft of moet plassen of als het te druk is om haar heen.
Deze column verscheen op woensdag 17 januari in huis aan huis én online krant De Edese Post.
Vanochtend las ik dat een van ’s werelds grootste medicijnfabrikanten stopt met het onderzoek naar een medicijn tegen Alzheimer. En daarnaast hoorde ik in een reportage dat van de zeven mensen die aan deze ziekte lijden er “maar” één in het laatste stadium overlijdt. En terwijl ik dat las moest ik denken aan Eefje…
Knap
Wat een gave, Paul, zoals je dit kunt beschrijven
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel Else!
Het valt wel mee
Noem dat maar meevallen,af en toe even gelukkig zijn in het
verleden. Je schrijft heel mooi Paul,ga zo door!!!
treffend
mooi verhaal hoop het nooit mee te maken
Verweg blijft ver weg.
Vreemde verandering, nog verder vervreemd dankzij een prachtig verhaal! Bedankt Paul.
Treffend
Uit deze column blijkt maar weer hoeveel hart jij hebt voor de mensen met dementie. Daarom was ik (en ben ik nog steeds) zo dankbaar dat jij mijn mams hebt verzorgd……tot het allerlaatst……
Dit schrijftalent had ik echter niet achter jou gezocht, dus leuk om deze kant van jou ook te ontdekken. Ik blijf je nu volgen!
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
