Huis van plezier
‘En daar’. De bejaarde dame wees vanuit haar leunstoel naar buiten. ‘In het huis met de groene luiken, daar woont een publieke vrouw’.
Ik moest aan die uitspraak denken toen ik afgelopen zaterdag in het dorp iemand tegenkwam die ik al jaren niet meer had gezien. Niet dat ik haar van iets onoorbaars beticht. Maar omdat zij in de jaren dat we elkaar niet zagen van een onafhankelijk individu in een oma-kloek bleek te zijn veranderd. Zo gaat het vaker in het leven, een mens blijft degene die hij of zij op het punt van afscheid was. Jouw plaatje van diegene wordt pas verder ingekleurd als je elkaar weer spreekt, waarbij overigens ook gelijk je eigen voortschrijdende jaren van die persoon af te lezen zijn.
Een bevriend poëet zei mij eens dat realiteit dát is wat eenieder zich daarbij voorstelt. Dus als ik haar zaterdag niet had ontmoet en haar nooit meer had gesproken dan was zij in ieder geval tot aan mijn dood alleen die autonome zakenvrouw gebleven. Zoals het huis met de groene luiken voor de oude dame een bordeel bleef.
De bejaarde was er zeker van. Net zoals ze zeker wist dat er zusters waren die haar sieraden stalen en geld uit haar portemonnee namen. Daarom verborg ze haar bezittingen. Waarna zij ze ook zelf niet meer kon vinden. Ze spuide dan tijdens de zorg haar gal over de barre tijden en de onbetrouwbare jeugd. De achterdocht regeerde. Bij een volgend bezoek zat ze met sieraden behangen naar buiten te staren. Blijkbaar was ze haar spullen zonder besef dat zij ze kwijt was geweest weer tegengekomen of had een collega ze tussen het afval, bij het afhalen van het bed of onder de omgedraaide kopjes achterin de linnenkast gevonden.
Dat hele circus bleef zich herhalen. De zusters waren dieven en de vele aanloop van inmiddels vooral mannen in het huis schuin tegenover haar kon niet anders betekenen dan dat daar smerige zaakjes plaatsvonden. Ze oordeelde omdat ze inzicht miste. De wereld bestond nog maar uit één krimpend perspectief.
Maar zo gaat het vaker. Er wordt geoordeeld vanuit alleen het eigen perspectief. En dat oordeel wordt als feit verheven waarna het tot waarheid uithardt. Ook al gaat de wereld verder; nieuw inzicht is nep, het eigen gelijk onveranderlijk.
De oude mevrouw is inmiddels overleden, de wereld, en ook ik zijn verder gegaan. Tijdens een open dag van het sportcentrum waar ik tegenwoordig werk kwam een mevrouw binnen die graag wat informatie over onze activiteiten wilde. Zoals gebruikelijk raakten we over wonen en werken aan de praat. En dus vroeg ik haar of ze uit de buurt kwam. Nee, oorspronkelijk kwam ze hier niet vandaan, maar ze woonde al sinds jaren in een leuk huisje met groene luiken. Een huisje, dat schuin tegenover een bejaardenhuis stond en groot genoeg was voor een samengesteld gezin met inmiddels volwassen kinderen, die nog steeds graag bij moeder over de vloer kwamen. ‘Veel zonen zeker’, vroeg ik haar, want die aanloop van mannen moest toch ergens vandaan komen. ‘Zonen en dochters en hun talrijke vrienden, voor ieder is er plaats in onze herberg’.
Een fijne vrouw en een goed mens. Wat ze beroepsmatig deed ben ik inmiddels vergeten. Maar het was totaal wat anders dan het oude ambacht dat ze ooit volgens andermans realiteit uitoefende.
Deze column verscheen op woensdag 12 september 2018 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Als waarheid niets anders is dan de overtuiging dat mijn mening een feit is, doen we daarmee onszelf en anderen tekort.
Foto © Daniel X. O’Neil / CC BY 2.0
Huisje van plezier
Mooi geschreven. Kijk en denk verder, dingen zijn vaak anders dan je denkt of verwacht.
Reactie van Paul Schrijft
Zo is het. Dank je wel voor reactie Els. Hartelijke groeten, Paul.
Huisje van plezier
Zo zie je maar weer dat je zo een slechte naam hebt.
Maar laten we het haar maar vergeven. Er is niet veel meer te doen
in het bejaardenhuis. Toch? Als het dan ook nog een spinnenweb in je
hoofd is, krijg je al gauw zoiets!
Reactie van Paul Schrijft
Zo is het. Bedankt voor je reactie. Groeten van Paul.
Huis van plezier
Goed geschreven. En ja, zo gaan die dingen.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je reactie Petra. Hartelijke groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
