Madame
Ze knikt ons vriendelijk toe, maar pas als haar man ons hartelijk begroet lijken wij in de categorie goed volk te vallen en heet ze ons welkom in haar huis. Ze lijkt geen flauw idee meer te hebben wie wij zijn.
Wij leerden hen een aantal jaren geleden bij toeval kennen. Op onze zoektocht naar een eigen stukje Frankrijk kwamen we via Monsieur le maire bij het stel terecht. Zij hadden grond te koop. Niet dat dit publiekelijk bekend was, maar Monsieur le maire weet alles en Monsieur le maire wil eerst kijken wat voor vlees hij in de kuip heeft alvorens hij je toevoegt aan de dorpse bouillabaisse. Blijkbaar vond hij dit uitheems ingrediënt de smaak van diversiteit ten goede komen en zaten we nog diezelfde middag bij het toen al hoogbejaarde stel op de koffie.
En hoewel vooral madame met haar wortels in de alpengrond verankerd zat, waren zij mensen van de wereld. Haar man was gepensioneerd pilote de chasse, een hoge luchtmachtofficier waarvoor men ooit als een knipmes boog. Door hem had ze in de jaren vijftig en zestig tot een beau monde behoord; had ze haute-couture gedragen, in Parijs gewoond, in Washington en in Djibouti. De verhalen rolden over haar lippen. Madame vertelde met verve over hun leven en praatte met vuur over de actualiteit. Zij stond vol in het leven en was iemand waarmee nog steeds terdege rekening gehouden moest worden. Meneer zat erbij en keek er tevreden naar. Hij knikte gemoedelijk, verduidelijkte waar nodig en zag dat deze Hollanders de prijs voor het stukje grond nooit konden opbrengen. Toch bleef hij, ook in de jaren daarna vriendelijk en zelfs toen de grond aan derden werd verkocht boette zijn ingetogen hartelijkheid aan kracht niets in. We waren en zijn, hoewel zij hun huis allang niet meer voor iedereen openstellen nog altijd hartelijk welkom.
En dus zit ik nu met mijn laptop op het terras van de studio op hun nog steeds aanzienlijke terrein naar de bergen te staren. Van werken komt niet veel. Niet omdat ik niets te doen heb, maar omdat madame nu ze ons als bekenden heeft geïdentificeerd om een praatje verlegen over het terras struint. Ze vertelt nog steeds graag maar verliest de woorden in het spinrag in haar hoofd. Telkens weer begint ze aan een verhaal en steeds weer komt ze hakkelend tot stilstand. Dan draait ze zich om, loopt naar de keukendeur en herinnert zich opeens wat ze wilde vertellen. En dus komt ze monter aangelopen en begint van voor af aan. Ik bied haar de stoel weer aan en ga ervoor zitten. Want voorlopig gaat dit nog wel even zo door.
Het is niet erg, ik heb de tijd en bovendien is het goed voor mijn Frans. Maar voor haar is het naar want ik zie de wanhoop in haar ogen als ze op een punt komt waar ze de weg niet meer weet. Of als ze naar me kijkt en niets bekends meer ziet.
Het is triest dat de herkenningspunten in haar leven verdwijnen en ze het houvast aan het verliezen is. Maar dan staat ineens haar held in de deuropening, de pilote de chasse die haar meevoert naar een wereld voorbij vandaag. Dan slaat ze de kamerjas als een wollen mantel om zich heen en betreedt aan de arm van de nog altijd statige luchtmachtofficier het huis van haar jeugd. Dan bloeit ze op, want daar behoort ze, omarmd door een andere tijd weer tot de beau monde en woont ze in Parijs, in Washington en in Djibouti.
Deze column verscheen op woensdag 29 augustus 2018 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Een herinnering aan de vakantie van 2018 en aan de dame voor wie 2018 al geen realiteit meer is.
Prachtig
Wat aandoenlijk. Erg mooi geschreven. Levendig. Ik kan me voorstellen hoe het voor jou was, maar ook voor haar. Dat ze nog lang in haar Beau monde wereldje mag blijven. En dat jij nog lang zo mag schrijven.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je mooie review Lidian. Hartelijke groeten, Paul.
Madame
Mooi geschreven Paul. Leuk om te lezen hoe jullie na jaren altijd nog welkom zijn, jammer dat zij het niet goed meer weet, dat is het moeilijke aan deze vreselijke ziekte. Gelukkig weten we niet wat er voor ons klaar ligt op ons pad. Wie weet komen jullie toch nog ooit in Frankrijk terecht.
Reactie van Paul Schrijft
Wie weet Toos. Bedankt voor je reactie, groeten van Paul.
je verwacht een heel ander verhaal
Je proeft jullie verlangen naar wonen en werken in het mooie Frankrijk.
Blijven dromen en wie weet…..
Wat “Madame” betreft, de fase voor het “niets” meer herinneren is denk ik het meest moeilijk.
Zo’n nare ziekte,
Weer een mooi en tegelijkertijd triest verhaal.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je reactie Lucie. Groeten, Paul.
Madame
Je droomt nog steeds van wonen en werken in La France niet?
Blijven dromen jongen,zonder dromen wordt het leven saai!
Wat de madame betreft.Ook madammen worden getroffen door die
vreselijke ziekte en het ergste is dat ze het nog af en toe beseft.
Reactie van Paul Schrijft
Klopt, op alles. Bedankt voor je reactie tante Tiny. Groeten, Paul.
Landsgrenzen
Weer een mooi, ontroerend verhaal Paul. Dementie kent geen landsgrenzen.
Reactie van Paul Schrijft
Precies. Dank je wel voor je reactie Terry. Groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
