Oma

door | 14 augustus 2018 | Columns

Het is warm in Nederland en de vergelijking met de zomer waaraan ook geen einde leek te komen wordt steeds reëler. Die zomer toen de grond van de veldjes tussen de huizen hetzelfde gescheurde patroon als de aarde in de Sahel vertoonde. De zomer van ’76. De beruchte zomer toen de mussen van het dak vielen en er geen weeralarm bestond. Toen er nog geen sprake was van opwarming van de aarde en de inmiddels alweer teloorgegane zure regen niet eens was uitgevonden. We kwamen net uit de oliecrisis, we raakten over het verlies van ’74 heen en het leek met Nederland de goede kant op te gaan.

Ook toen was de wereld een verre van stabiele plaats, maar ik was te jong voor een geopolitiek bewustzijn. In mijn beperkte wereldbeeld was Duitsland nog steeds fout, stond Amerika voor het goede en was Rusland het dreigende kwaad. In het dorp waar ik woonde leek de tweede feministische golf nog een rimpeling aan de horizon want mijn vader ging uit werken en mijn moeder stond in de keuken. Het was zoals het was en hoewel ik op de drempel van de pubertijd stond voelde ik me nog steeds met de lagere schooltijd verbonden.

In deze oneindige zomer gingen wij omdat oma ziek was niet met vakantie. Ik vond het overigens helemaal niet erg om thuis te blijven want de buurt was een speeltuin waar nog van alles te ontdekken viel. En voor de heetste dagen had ik een abonnement op het zwembad. Maar mijn vader vond dat de annulering van onze reis compensatie verdiende en huurde een éénmotorig vliegtuigje waarmee hij, mijn zus en ik over de Veluwe deinden. In de diepte zagen we rook van de heide opstijgen, grijze kolommen die een verwoestende vuurzee aankondigden waardoor uiteindelijk zelfs woongebieden bedreigd werden.

En oma bleef ziek. In haar woedde een heel andere brand. Oma zou niet meer beter worden, maar dat feit werd net als de ziekte waaraan ze leed niet uitgesproken. Een naamloos monster vrat haar van binnenuit op. Ze was er slecht aan toe, ze had pijn maar ook dat werd van ons weggehouden. Wij hadden niets te zoeken in de wereld van de volwassenen en dus zag ik oma pas weer toen ze in een schemerige kamer lag opgebaard. De ziekte had een uitgemergeld omhulsel achtergelaten dat niets leek op de vrouw die ik ooit had gekend.

Mijn oma was een oma zoals er daarna geen meer kwam, want zij werd opgevolgd door oma’s die in bloemetjesjurken met bussenvol naar Oostenrijk afreisden. En de tegenwoordige oma kijkt met kleurrijk getatoeëerde armen vanaf een zonnig terrasje, aan een wijntje nippend vrolijk de wereld in.

Oma was een vrouw die met een schort over haar sobere kleding in de schaduw van de notenboom boontjes zat de doppen. Soms doezelde ze even, met de handen nog in het schillenmandje weg waarna ze met een korzelige knik opschrok om dan tersluiks haar grijze knot te fatsoeneren. Oma was een zachtaardige vrouw die naast haar stuurse echtgenoot beschouwend de wereld in keek. Ze overleed in die zomer van ’76. Van haar kinderen is niemand meer in leven en een enkel kleinkind is nu zelf grootouder. Weer is de zomer lang. Opnieuw is het heet. Ik ben benieuwd welke herinnering een ander kleinkind over een aantal jaren over de zomer van ’18 op papier zal zetten. Laat het een mooie zijn.

Deze column verschijnt op woensdag 15 augustus 2018 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.

De hand van een oma en een kind bij een column van Paul de Vries | Paul Schrijft

Een oma is een tijdloos persoon. Bijna iedereen draagt haar een leven lang bij zich. In deze column de herinnering aan mijn oma.

Foto © VisualHunt.com

4,7
4,7 van 5 sterren (op basis van 9 reviews)
Heel goed67%
Goed33%
Gemiddeld0%
Slecht0%
Heel slecht0%

Lees de beoordelingen

de titel past bij het verhaal

26 augustus 2018

Het roept herinneringen op, niet aan mijn oma’s, want die heb ik nooit gekend, maar aan de verhalen van mijn moeder over haar ouders.

Gelukkig is er hier en daar wat veranderd qua inspraak van de vrouwen.

Mooi verhaal en goed geschreven.

Avatar for Lucie
Lucie

Reactie van Paul Schrijft

Inderdaad mooi dat er iets veranderd is. Dank je wel voor je reactie Lucie. Groeten, Paul.

Verlangen naar vroeger

16 augustus 2018

Heel goed

Avatar for Rika Tollenaar
Rika Tollenaar

Reactie van Paul Schrijft

Dank je wel Rika, ja dat verlangen begrijp ik. Hartelijke groeten, Paul.

Onze Oma

16 augustus 2018

Die altijd een snoepje in de zak had voor haar kleinkinderen. Goed geschreven, zoals het toen was.

Avatar for Bianka
Bianka

Reactie van Paul Schrijft

Dank je wel voor je reactie Bianka, ook dat is een mooie herinnering aan haar. Hartelijke groeten van Paul.

Super geschreven Paul

15 augustus 2018

Leuk om te lezen en wat zijn de tijden veranderd .

Vroeger moesten we de oude dames in het verzorgingshuis met bloemetjesjurken en gevlochten knotjes in het haar verzorgen

Tegenwoordig hebben bijna al die dames kort haar en een lange broek aan.

Avatar for Jolanda
Jolanda

Reactie van Paul Schrijft

Dank je wel voor je reactie Jolanda. En straks zijn wij aan de beurt, als er dan nog een huis voor ons is natuurlijk. Hartelijke groeten, Paul.

Zo wil ik er nog meer lezen

15 augustus 2018

Te kort

Avatar for Astrid
Astrid

Reactie van Paul Schrijft

Dank je wel Astrid, ik heb helaas maar 575 woorden tot mijn beschikking. Hartelijke groeten, Paul.

Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!

 

Verhalen per e-mail

Verhalen per e-mail

Ontvang mijn volgende verhaal automatisch per e-mail in je inbox!

Gelukt! Controleer je e-mail.

Pin It on Pinterest