Personeelstekort
“Om het personeelstekort in de zorg te lijf te gaan overweegt de minister om ontslagen personeel uit andere sectoren om te scholen naar zorgberoepen. De vakbond is blij met de aandacht van de minister voor de strijd tegen het personeelstekort, maar vindt ook dat je ‘niet zomaar een blik medewerkers uit andere sectoren kunt opentrekken’.” Terwijl het nieuwsitem als behang tegen de stilte op de achtergrond verder kabbelt, kijkt de oude vrouw zich onbewust van het feit dat dit over haar gaat naar de anderen die stilletjes aan tafel zitten. Ze kijkt naar de bordjes en kopjes, naar het brood en het boterkuipje. Ze pakt een boterham en reikt naar de boter.
‘Wat gaat u doen?’ Vraagt de jonge vrouw. Wat ze gaat doen? Ze kijkt op. Er staat brood op tafel, het is etenstijd en dus gaat ze eten. ‘U heeft toch al gegeten?’ De oude vrouw kijkt naar haar bordje, de boterham en de boter. Nee, ze ging er één smeren maar haar woorden vinden de weg naar haar mond maar moeizaam. ‘Alléén deze dan nog hoor’.
Ze kijkt naar de jonge vrouw waar ze geen herinnering aan heeft en snijdt de boterham in stukjes. ‘Moet er niet iets op?’ De oude vrouw kijkt naar het kuipje, schraapt met trillende handen het mes door de boter en besmeert de stukjes brood. ‘U maakt er wel een puinhoop van hè?’ De oude vrouw kijkt naar haar gerimpelde handen, er kleeft boter aan haar kromme vingers. De jonge vrouw trekt het bordje zuchtend onder de oude handen vandaan. ‘Jam?’ De oude vrouw kijkt naar de gekleurde potjes. ‘Hagelslag dan?’ De ogen van de oude vrouw vinden de kaas. ‘Nou? Wat wordt het, jam of hagelslag?’ Het woord kaas zoekt zijn weg. De jonge vrouw smeert zichtbaar geërgerd jam op de stukjes brood.
De oude handen reiken naar de kaas. ‘U ziet toch dat ik voor u bezig ben?’ De jonge vrouw schuift het uitgestalde beleg buiten bereik van de magere vingers’Hier’. En schuift het bordje met daarop de stukjes brood met jam naar de oude vrouw toe. De nog steeds reikende vingers glijden over de jam. ‘Gebruiken we daar geen vork voor?’ De oude vrouw schrikt als een vork met een harde klap op de tafel wordt gelegd, haar vingers klemmen zich daardoor om één van de stukjes. ‘En eigenwijs ook nog’. De jonge vrouw trekt het stukje brood tussen de vingers uit. ‘Straks zit alles onder’. En veegt met een gebruikte vaatdoek de broze vingers schoon. ‘En wie kan dat weer schoonmaken?’ De jonge vrouw prikt een stukje brood aan de vork en houdt het voor de gerimpelde mond. De oude vrouw kijkt naar de vork met het stukje brood en deinst met haar hoofd voor de metalen punten terug. ‘U had toch zo’n honger?’ De jonge vrouw legt de vork neer schuift het bordje weg. De oude vrouw reikt naar het bordje. ‘Nee!’ De rolstoel wordt bij de tafel weggereden tot de afstand te groot is om nog bij de tafel te kunnen komen. ‘Straks, dan bent u weer aan de beurt’. De jonge vrouw staat op, graait naar haar mobieltje in haar broekzak en loopt de kamer uit.
Terwijl de oude vrouw naar de anderen kijkt die stilletjes aan tafel zitten en die wel bij het brood, de boter en de kaas kunnen, vertelt op de achtergrond de nieuwslezer dat het een koude dag gaat worden en dat het kwik ook overdag beneden nul blijft.
Deze column verschijnt op woensdag 28 februari 2018 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Een tekort áán personeel of een tekort bíj personeel? In de discussie rond de problemen in de zorg wordt al langer voorbijgegaan aan de intrinsieke kwaliteit van medewerkers. Dat Minister de Jonge zoals Nursing onlangs aangaf een blik personeel door middel van zij-instromers wil opentrekken hoeft niet persé negatief te zijn. Echter als we blijven kijken naar een meetbare kwantiteit blijft bezieling als kwaliteit ver te zoeken.
Niet altijd maar komt zeker voor!
Kan me dit bij bepaalde personen zo voorstellen……. normen en waarden en respect raakt een beetje verdwenen in deze maatschappij!
Heb je naaste lief als je zelf, is niet voor niets een belangrijk gebod! 😏
Reactie van Paul Schrijft
Bedankt voor je reactie Anja.
Heftig!
Zeer goed geschreven,en mocht mijn moeder ooit in een verpleeghuis of wat dan ook komen,hoop ik niet dat ze zo’n verzorgster krijgt!En hopen met z’n allen dat de Zorg in de komende tijd toch meer geld en personeel krijgt!
Reactie van Paul Schrijft
Hallo Thea, bedankt voor je reactie. Laten we daarop hopen.
Heel herkenbaar.
Mijn moeder is een aantal jaren ook in een instelling geweest, en niet al het personeel is altijd even geduldig. Maar gelukkig waren er bij haar op de afdeling een paar hele goede verzorgers, ik ben nog altijd dankbaar dat ze zulke goede verzorgers had. Maar je verhaal is zo herkenbaar namelijk veel gezien op de andere afdelingen van de instelling. Het is erg jammer dat de verzorgers niet meer het geduld hebben om met deze situaties om te gaan. Ik vind het zeer goed geschreven.
Reactie van Paul Schrijft
Hallo Tilly, Bedankt voor je compliment. Er werken absoluut ook veel goede mensen in de zorg.
De spijker op z'n kop
Even was ik in gedachte weer terug op de plek waar mams woonde tijdens haar ziekte. Gelukkig heb ik het niet zo extreem meegemaakt, maar bij een enkele verzorgende zat het op het randje. Ik zei altijd: “je ziet zo of iemand met hart in de zorg werkt, of dat iemand alleen voor de hypotheek werkt”. Dus dit verhaal is ook weer zo typerend hoe de politiek denkt en hoe de realiteit is. Je trekt niet zomaar een blik verzorgenden open, het is een beroep vanuit passie. Als je die passie niet hebt, ga svp iets anders doen.
Reactie van Paul Schrijft
Bedankt voor je reactie Terry, ik denk dat er in jou ook genoeg verhalen zitten.
Heel goed
Aangrijpend maar ook herkenbaar helaas
Reactie van Paul Schrijft
Hoi Janneke, bedankt voor je reactie, groeten, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
