Van skaten en de Tour

door Paul de Vries | 31 juli 2018 | Columns

In juli stond ik aan de voorlaatste kasseienstrook van de touretappe Arras-Roubaix. Je ziet eigenlijk bar weinig van de renners zelf. Het is een vlakke etappe en de coureurs zijn in een oogwenk voorbij want zelfs over de kinderkopjes wordt flink gekoerst, maar het spektakel is fenomenaal. Boven het kabaal van de helikopter, het publiek en de motoren hoor je de fietskettingen rammelen. Een mooi geluid als het de fiets van een ander is, zelf waag ik mijn velo niet aan de kasseien. Voor mij geen volgwagen met een reservefiets of een mecanicien met een nieuw stel velgen. En hoewel ik me soms een prof waan, zit een plaats in het peloton er voor mij niet in. Dus blijf ik aan de zijlijn stof happend van het schouwspel genieten.

De dag ervoor was er dichter bij huis een heel ander spektakel te beleven: de Otterlose skeelerronde. Hierbij geen over kasseien rammelende derailleurs maar soepel over asfalt zoevende wieltjes. Lek rijden is er hier niet bij. Ik weet niet hoe het u vergaat maar bij het horen van dat zoeven schiet ik direct in een herinnering aan ruim twee decennia geleden. Het was de tijd van de inlineskate het vierwielige broertje van de skeeler.

Inlineskaten. De fitnesshype die eind jaren negentig velen van u wankelend op de been bracht, waardoor u met een ware doodsverachting door het verkeer stuntelde. Niet om aan te zien en levensgevaarlijk. Daarom nam u toentertijd les. Bij mij. Of liever gezegd bij Sportcentrum Physical. Ik had hiervoor mijn instructeursbevoegdheid gehaald en wachtte u op zaterdagochtend op. En dan begon de ellende. Want eigenlijk wilde u helemaal niet skaten. Onzeker en vol weerstand ploeterde u naar het einde van de les om na afsluiting van de cursus die ellendige dingen diep in de gangkast weg te stoppen. U heeft er waarschijnlijk pas bij een verhuizing weer naar omgekeken.

Dat skaten was een flinke hype, iedereen deed, of beter nog, probeerde het. Naast het inmiddels ter ziele gegane Physical gaf Herman van Sunfit er les in. Herman was in navolging van Amsterdam en Parijs de initiatiefnemer van de Edese Fridaynight-Skate. Een vrolijk evenement dat hoewel zeer succesvol helaas een kort leven kende. In de grote steden bestaan die tochten nog steeds en ik heb er samen met mijn skate-collega de fotograaf Eelco Noortman een aantal op mijn naam staan. Met als indrukwekkendste de Pari Roller. Als we het erover hebben dan kloppen onze inmiddels belegen sportharten weer als vanouds. Dan willen we het skaten gaan oppakken en maken grootse plannen, maar bij het uit elkaar gaan weten we dat het daarbij blijft. Want niemand skate meer. Bijna niemand. Soms zie ik een vader of moeder met schrik in de ogen op stijve ledematen naast hun kroost voortploeteren. Vroeger gaf ik dan in het voorbijgaan wat goedbedoelde aanwijzingen of stopte de van angstzweet gutsende ouder mijn kaartje toe. Maar daar ben ik mee opgehouden, niemand zit te wachten op zo’n betweterige skatekabouter. En dus blijft het, net als bij de Tour de France bij toekijken. Want nogmaals, het skaten is geweest en mijn tourdeelname blijft een droom. Maar tijdens die skate-tour door Parijs, toen we als peloton door de straten van de lichtstad zwoegden en we op de klinkers van die brede boulevard finishten, toen hoorde ik toch even een juichende menigte en het ratelen van derailleurs.

Beoordeel dit verhaal | Deel dit verhaal | Volgende verhaal in je e-mail?
Je bent hier: Geschreven » Columns » Van skaten en de Tour

Bestel nu mijn 1e boek "KIEUW! En andere verhalen."

← Vorige: Na het reces zien we verder Volgende: Oma →

Deze column verschijnt op woensdag 1 augustus 2018 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.