Oma
Het is warm in Nederland en de vergelijking met de zomer waaraan ook geen einde leek te komen wordt steeds reëler. Die zomer toen de grond van de veldjes tussen de huizen hetzelfde gescheurde patroon als de aarde in de Sahel vertoonde. De zomer van ’76. De beruchte zomer toen de mussen van het dak vielen en er geen weeralarm bestond. Toen er nog geen sprake was van opwarming van de aarde en de inmiddels alweer teloorgegane zure regen niet eens was uitgevonden. We kwamen net uit de oliecrisis, we raakten over het verlies van ’74 heen en het leek met Nederland de goede kant op te gaan.
Ook toen was de wereld een verre van stabiele plaats, maar ik was te jong voor een geopolitiek bewustzijn. In mijn beperkte wereldbeeld was Duitsland nog steeds fout, stond Amerika voor het goede en was Rusland het dreigende kwaad. In het dorp waar ik woonde leek de tweede feministische golf nog een rimpeling aan de horizon want mijn vader ging uit werken en mijn moeder stond in de keuken. Het was zoals het was en hoewel ik op de drempel van de pubertijd stond voelde ik me nog steeds met de lagere schooltijd verbonden.
In deze oneindige zomer gingen wij omdat oma ziek was niet met vakantie. Ik vond het overigens helemaal niet erg om thuis te blijven want de buurt was een speeltuin waar nog van alles te ontdekken viel. En voor de heetste dagen had ik een abonnement op het zwembad. Maar mijn vader vond dat de annulering van onze reis compensatie verdiende en huurde een éénmotorig vliegtuigje waarmee hij, mijn zus en ik over de Veluwe deinden. In de diepte zagen we rook van de heide opstijgen, grijze kolommen die een verwoestende vuurzee aankondigden waardoor uiteindelijk zelfs woongebieden bedreigd werden.
En oma bleef ziek. In haar woedde een heel andere brand. Oma zou niet meer beter worden, maar dat feit werd net als de ziekte waaraan ze leed niet uitgesproken. Een naamloos monster vrat haar van binnenuit op. Ze was er slecht aan toe, ze had pijn maar ook dat werd van ons weggehouden. Wij hadden niets te zoeken in de wereld van de volwassenen en dus zag ik oma pas weer toen ze in een schemerige kamer lag opgebaard. De ziekte had een uitgemergeld omhulsel achtergelaten dat niets leek op de vrouw die ik ooit had gekend.
Mijn oma was een oma zoals er daarna geen meer kwam, want zij werd opgevolgd door oma’s die in bloemetjesjurken met bussenvol naar Oostenrijk afreisden. En de tegenwoordige oma kijkt met kleurrijk getatoeëerde armen vanaf een zonnig terrasje, aan een wijntje nippend vrolijk de wereld in.
Oma was een vrouw die met een schort over haar sobere kleding in de schaduw van de notenboom boontjes zat de doppen. Soms doezelde ze even, met de handen nog in het schillenmandje weg waarna ze met een korzelige knik opschrok om dan tersluiks haar grijze knot te fatsoeneren. Oma was een zachtaardige vrouw die naast haar stuurse echtgenoot beschouwend de wereld in keek. Ze overleed in die zomer van ’76. Van haar kinderen is niemand meer in leven en een enkel kleinkind is nu zelf grootouder. Weer is de zomer lang. Opnieuw is het heet. Ik ben benieuwd welke herinnering een ander kleinkind over een aantal jaren over de zomer van ’18 op papier zal zetten. Laat het een mooie zijn.
Deze column verschijnt op woensdag 15 augustus 2018 in de online en huis aan huis krant De Edese Post.
Een oma is een tijdloos persoon. Bijna iedereen draagt haar een leven lang bij zich. In deze column de herinnering aan mijn oma.
Foto © VisualHunt.com
Mooi
Paul wat schrijf je mooi, heel herkenbaar .
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je feedback Heleen. Hartelijke groeten, Paul.
Ontroerend
Wat was het leven 1 á 2 generaties nog zo anders en wat verandert de wereld snel. Dat heb je weer mooi verwoord Paul.
In de zomer van 1976 was ik 18 jaar dus dat jaar vergeet ik niet snel, net zo min als 1977 toen mijn oma stierf. Je merkt dat ik door jouw verhaal meteen de herinneringen ophaal. Een mooie, maar o zo andere tijd.
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je reactie en voor het delen van je eigen herinnering Terry. Hartelijke groeten van Paul.
Oma
Heel raak geschreven, je roept exact bij mij het beeld op van mijn
eigen oma! Deze hitte zullen we ook wel weer vergeten. Toch?
Reactie van Paul Schrijft
Het wordt vanzelf weer winter tante Tiny. Je zou haast vergeten dat jullie ook een oma hebben gehad. Hartelijke groeten van Paul.
Oma
Mooi verteld, ik was weer even terug!
Reactie van Paul Schrijft
Dank je wel voor je reactie Petra, het zijn ook een beetje jouw herinneringen. Liefs, Paul.
Geef een beoordeling voor dit verhaal 🧡 als je dit ook voor mij deelt op sociale media!
