Verhalen van Paul
Paul schrijft. Korte verhalen, lange verhalen, columns en boeken. Dit is een overzicht van een groeiend aantal verhalen van Paul. Een aantal van deze verhalen zijn gebundeld in het boek “KIEUW!”
Samenwerking
Mijn rechteroog voor u op links gaat vaak zijn eigen gang. Kijkt links nog door de keuken, draait mijn rechteroog allang de gang in naar de voordeur of kijkt in de kelderkast. Als links daarop dan arriveert gaat rechteroog alvast de voordeur uit de tuin in en kijkt wat voor weer het wordt. Qua samenwerking komen beide ogen best nog wat tekort.
CV-ketels en eco-freaks
De ambtsketen rammelde toen de burgemeester nadenkend met zijn mobiel speelde. Hij had verdorie al in twee opeenvolgende columns over Tesla gesproken. Hij had de subsidie genoemd, de belastingvoordelen, maar nog steeds geen telefoontje van de importeur. Geen briefje van Musk. Zelfs geen sleutelhanger. Hij zag zo’n Tesla wel zitten. Dat was nog eens een auto waarmee hij voor de dag kon komen. Het instapmodel was trouwens prima. Terwijl hij een kopje uit het keukenkastje pakte, tikte de ambtsketen tegen het granieten aanrechtblad. Hij had zich in zijn twee klimaatcolumns in nogal wat bochten moeten wringen om het automerk te noemen. Het moesten lichtvoetige verhalen worden. Geen stukjes waar iemand over kon vallen. Gewoon wat clichés aan elkaar breien, wat conclusies trekken en dan heel subtiel die auto noemen. Hij hing zijn keten recht en zette de Senseo aan. Tesla. Op het aanrecht lag nog de brochure, hij liet zijn hand over het papier glijden. Papier dat net zo glansde als de lak van een Tesla. Mán wat zouden zijn collega-burgemeesters naar hem opkijken. Vooral de stadse deerne, die met haar bakfietsmentaliteit de hoofdstad voor ieders neus had weggekaapt. Háár had hij in zijn column eens goed lik op stuk…
Laatste ademhaling
In je laatste ademhaling klinkt de echo van de eerste waar het leven dat jou loslaat lang geleden mee begon. En je hunkert als je wegglijdt naar de woorden die niet komen omdat niemand je vertelde dat je mij ze leren kon.
Een kind van tien
De dood kijkt naar een kind van tien en zegt, zeg kind heb jij misschien een leven voor mijn dodentrein, het hoeft geen groots bestaan te zijn ’t is meer dat ik nog niet vertrek met in mijn trein een lege plek. Die trein die kost me kapitalen, dus wil ik mijn break-even halen moet ieder kaartje zijn verkocht daarom aan jou de vraag, dus mocht het zijn dat je een leven kent dat klaar is of juist pertinent niet past in deze maatschappij -soms hoort een mens er niet zo bij- ‘t maakt niet uit waarom het is in deze trein is er gewis voor ieder, op zijn eigen tijd een plaats vrij naar de eeuwigheid. De dood kijkt naar het kind van tienen vraagt, zeg kind ben jíj misschiende reiziger waar ik op wacht.Het kind kijkt op en antwoord zachthet klopt dood, daarom ben ik hierik ben die ene passagier. De dood schudt triest zijn knokenkopen neemt het kind terughoudend op.Dan tilt hij het kind in zijn armenen zegt met diepgevoeld erbarmen,vandaag kind, ben jij onbetwistvan deze trein de machinist. Het kind knikt ernstig met zijn hoofden fluistert over wat hem werd beloofd,ik ben misschien nog wel wat kleinmaar heb dat altijd willen zijn. Een stoomtrein dendert door de nachthij heeft…
Nashville
Nu had ik als reactie op de column ‘Klimaatkloof’ van onze burgemeester een kritisch artikel willen schrijven. De burgemeester trok daarin een opmerkelijke conclusie uit een onderzoek van de Vrije Universiteit. De redactie van ‘VNG Magazine’ heeft mij de link naar het artikel gestuurd en ik moet zeggen er zat een goed verhaal in, maar toen gebeurde Nashville. Ik neem aan dat u, omdat u in een gemeente woont waarin de bijbel een grote rol speelt, weet dat deze Nashville-papieren een beginselverklaring zijn waarin het christelijk standpunt over een minderheid is vastgelegd. Omdat ik niet goed begrijp waarom het nodig was om met deze verklaring te komen, heb ik geprobeerd hierin een logica te ontdekken. Het is algemeen bekend hoe gelovigen over homoseksualiteit denken, toch is daarin in de afgelopen decennia beweging gekomen. Zelfs in de meer orthodoxe kringen lijken er andersdenkenden te zijn, ik scheef hier eerder in mijn column ‘kerkvaders’ al over. Gelovigen halen hun informatie tegenwoordig uit meer dan één bron, niet alles wat geschreven staat wordt voetstoots aangenomen en de bijbel lijkt interpretabel. Voor leiders is er niets bedreigender dan volgelingen die hun eigen conclusies trekken. Daarom is het voor het behoud van grip noodzakelijk om…
Gelukkig nieuwjaar…
Eerste week de boom die staat nog, kerstgevulde onderkin. 51 weer te gaan, ‘k heb nog helemaal geen zin. Grijze dagen, koude nachten, vorst en sneeuw, Elfstedentocht. Carnaval moet nog beginnen, paasei toch maar vast gekocht. Weer een lente, weer narcissen, nog steeds is mijn taille zoek. Perenbloesem, klok vooruit, veel te voeg in korte broek. Pinkstershoppen bij Ikea, buiken over leggingrand. Druk terras en regenbuien, op de racefiets, zonnebrand. Kiemend groen, bezopen koeien en daar schijt de zwaluw al. Flessen melk op rokjes-dag, maatjesharing, corpsgebral. Touretappe zonder Bram. In de file op naar zee. Schoolvakanties, volle campings, neem je gele hesje mee. Barbecueën met de buren, hittegolf en wespenplaag. Lange wachtrij, vlucht gecanceld, wel gewoon betalen graag. En weer werken, zeurcollega’s, Indian Summer, muf kantoor. Nachten lengen, dagen korten, de pompoensoep komt al door. Vallend blad, najaarsdepressie en natuurlijk pietentwist. Strooigoed, borstplaat, kerstonbijtje, maling aan de diëtist. Vette bollen uit de olie en weer conference-pulp. 2020 gaat beginnen, vuurwerkblunder, eerste hulp.
Soldaat
Ik was er niet naar op zoek, ik liep er zomaar tegenaan. Zo gaat dat vaker in het leven, dingen komen op je pad als je er niet naar op zoek bent. Dit keer was het een doosje met soldaatjes, airfix-plastic-poppetjes waar in mijn herinnering iedereen in mijn jeugd mee speelde. Mini-mensjes op een schaal van schaal 1:72 die per doosje een onderdeel van een legerkorps vormden. Het waren figuurtjes uit verschillende tijdperken en omdat ik op die leeftijd, ik zal 9 of 10 jaar zijn geweest niet tot in detail van oorlogsvoering op de hoogte was, kon het zijn dat een Frans legionair uit de slag bij Waterloo het aan de stok kreeg met een Duitse anti-tank infanterist. Mijn vriendjes hadden hetzelfde speelgoed dat symbool voor moord en doodslag stond. Toch was oorlogsvoering niet ons doel, de soldaatjes waren simpelweg een vehikel voor onze vertaling van de maatschappij. En dus gingen onze soldaten in volle bepakking naar kantoor of brachten met getrokken pistool de post rond. Ze hadden verschillende kleuren, ze reden rond in dinky toys en woonden alleen, met hun vrouw of met een holmaatje in de Faller-0 bouwpakketten. Ze leefden vredig naast elkaar. Soms overleed een figuurtje,…
Suggestie
Onlangs vertelde de weerman iets over gevoelstemperaturen. Het is een vrij nieuwe term die zegt dat het warmer of kouder kan aanvoelen dan de objectieve meting aangeeft. Vroeger hadden we niemand nodig om ons te vertellen of het koud was. Als er ijsbloemen op de ramen stonden vroor het. Als die bloemen na een half uurtje waren verdwenen viel het met de kou wel mee en als ze niet weg te krabben waren kon er met een paar dagen geschaatst worden. Het was de tijd van enkel glas, van de Ard- en Keessie-muts en boerenkool van ’t land. Die boerenkool kwam uit de moestuin van mijn grootouders. Als het tijd was om te oogsten, hielp de hele familie mee om de groenten ván het land, ín de pan te krijgen. Daarna kon de winter beginnen. Het waren lange koude winters en er lag altijd sneeuw. Dat is natuurlijk niet zo, hoe ouder je wordt hoe meer herinneringen tot een reeks opvallende gebeurtenissen worden samengeperst. Het brein maakt een schifting tussen wat het wel en niet belangrijk vindt. Alle verregende dagen zien uw hersenen als niet koesterwaardig, maar de momenten dat u als kind uitbundig door de sneeuw holde zet uw…
Watertor
Een geelgerande watertor las rustigaan zijn krant. Het had een schijn van pais en vree zo aan de waterkant. Zijn vrouw bracht hem een kopje thee en koekjes om te dopen. Toch zuchtte hij wat zorgelijk toen ik voorbij kwam lopen. Wat scheelt eraan, zo vroeg ik hem, ik ken hem aardig goed. Wat drukt er op zo’n mooie dag op uw kevergemoed. Hij zuchtte weer en staarde schuchter in zijn kopje thee. Het leven van een waterkever valt toch zeker mee? Maar daar zat ik klaarblijkelijk een redelijk eind naast. Hij schudde met zijn torrenhoofd en hij leek oprecht verbaasd, dat ik niets van de zorgen om zijn oudste larve wist. Ik had diens wispelturigheid klaarblijkelijk gemist. Het is goede jongen hoor, behulpzaam en beleefd. Maar maak je uit de voeten als mijn larve honger heeft. Dan transformeert… hij zweeg, hij zei het liever niet hardop. Uit schaamte boog hij daarop uiterst nederig zijn kop. Ik stelde hem gerust en vroeg hem wat hij zeggen wilde.Nieuwsgierig als ik was naar wat diens kind de honger stilde.Terwijl ik allerminst beducht me naar de kever boog,- ik waarschuw u, u houdt het bij het volgende niet droog – Schoot vliegensvlug de tor omhoog en beet me in mijn nek.Want blijkbaar was ik voor…
In plaats van kaarten
Een vers voor de kerst, een kersvers kerstvers.Zojuist nog gemaakt dus vers van de pers.Om niet te vergeten je te laten wetenDat ik je veel goeds wens de komende tijd.
