Verhalen van Paul
Paul schrijft. Korte verhalen, lange verhalen, columns en boeken. Dit is een overzicht van een groeiend aantal verhalen van Paul. Een aantal van deze verhalen zijn gebundeld in het boek “KIEUW!”
Een halsbandparkiet uit de Haarlemmerhout
Een halsbandparkiet uit de Haarlemmerhoutvindt Hollandse winters onaangenaam koud, want regen en wind kunnen hem niet echt bekoren,daar is hij in aanleg ook niet voor geboren. Zijn roots zijn veel verder naar ’t zuiden gelegendaar hadden zijn ouders een nestje gekregenen daarin vervolgens een eitje gelegdwaaruit vanzelfsprekend, het werd al gezegdopnieuw een parkiet kwam met halsband en al. Dit kuiken, het bleek een reislustig gevalbetrok als exoot een fraai kastje in ’t noordenen leerde vanzelf de hoognodige woordenom buurspecht een zeer mooie dag toe te wensenen met hem te praten over de vreemde mensen,die diep op de bodem een ander verwensenom kleur of om afkomst ja zelfs om geloof en houden zich verder flink Oost-Indisch doofvoor noden, voor armoe, verdriet en gemisvan ieder die niet uit hun eigen kring is. Dan schudden de vogels verbaasd beider kop,het lijkt er naar hun zeggen steeds vaker opdat ondanks het opwarmen van het klimaateen ijstijd in harten van mensen bestaat.Dan schudden de specht en parkiet elkaars vlerkEn vliegen daarna goedgemutst naar het werk.
De hel
Gelooft u in de hel? Als u bijbels bent opgevoed dan gelóóft u er niet in, dan weet u dat die plaats bestaat. Het is een onaangenaam oord waar u niet terecht hoopt te komen. Het is de tegenhanger van de hemel; een altijd durend eindstation vol liefde en rechtvaardigheid. In de hel komt voor zover ik weet ook geen einde aan het verblijf. Het is een plek van afrekening voor iedereen die niet leeft volgens de regels van dat éne juiste geloof. Het zal er om die reden flink druk zijn, want volgens het geloof waarvan u weet dat het niet het ware is bent ú de zondaar. Als u niet gelovig bent, wat betekent de hel dan voor u? Is het een concrete plaats? Zoiets als het megapiratenfestijn of is het een abstracte term voor een ongelukkig leven. Voor een leven waarin niets goeds meer te vinden is of nooit gevonden werd. Ik bedacht dit toen ik onlangs het overlijdensbericht van een oud-cliënte kreeg. Nu kan ik het niet met zekerheid zeggen, maar ik veronderstel dat haar overlijden een opluchting moet zijn geweest, want ze vond het leven niet fijn. Ze sleet haar dagen in rancuneuze vreugdeloosheid en…
Spijt
Als straks mijn graf is dichtgegooid en wormen in me wroetenhoop ik dat wij elkaar nog voor een laatste keer ontmoeten. Zodat ik aan de poorten mag vertellen van mijn spijtwaarna de duisternis me haalt en d’ eeuwigheid ons scheidt.
Ruïne
Ik zie het in de spiegel als ik uit de douchecel kom,het jonge is eraf, het lijf trekt langzaam nogal krom.Wat stond dat is gaan hangen, wat al hing reikt naar de grond.De rimpels worden blijvers in het voorhoofd en de kont.Mijn tanden wonen in een glas, ik hoor nog slechts met ruis.De pus vanuit mijn navel is een pleisterplaats voor pluis.Het zicht is aan het dimmen en een waas trekt voor de lens.Waar ooit een sixpack huisde hangt een lillend vette pens.De nagels zijn verkalkt en er groeit schimmel in de lies.Mijn onderbroek wordt nat bij elke onverwachte nies.De perkamenten huid is overdekt met bruine vlekken.En in de diepe plooien broeien etterende plekken.Er groeit geen haar van onder, ook on-top ging het verloren,wel steekt het plompverloren uit de neus en uit de oren.Maar ’t gaat niet om het uiterlijk, daar houd ik me aan vasten dus ben ik nog steeds een woest aantrekkelijke gast.
Kieuw!
Het door de zon beschenen blad dwarrelde koperrood van de bomen. De winter stuurde alvast wat kou vooruit. Een belofte voor een seizoen dat om stamppot en erwtensoep vraagt. Ik kreeg zin in de winter. Dat heb ik altijd als het weer omslaat en mijn adem wolkjes maakt. Dan verlang ik naar zonnig vriesweer, naar het schaven van ijzers over stille wateren en bevroren filigraan op rietkragen. Naar een Oudhollandse winter, de winter van Anton Pieck. Dit nostalgisch verlangen is maar van korte duur want bij de eerste avondspits met natte sneeuw ben ik genezen. Dan kan ik niet wachten tot de krokussen de kop weer opsteken en ik de racefiets weer uit het vet kan halen. Maar voor nu wandelde ik goedgemutst door de laan met statige beuken te verlangen naar appeltaart en oliebollen. Een wandeling over een gouden pad waar op het snijvlak van zichtlijnen Huize Kernhem pontificaal om aandacht stond te vragen. Rondom die laan staan verspreid enkele boerderijen en in één daarvan woonde in een ver verleden een vrouw die, ook alweer lang geleden bij ons in de zorg was. Ze vertelde graag over haar leven op het landgoed. Niet om te pochen, maar omdat ze…
Mus
Een vette mus, haar naam was Grientje fleurde ‘t nest op met een tientje. Gestolen van een gaai en vond haar jatwerk geen oprecht affront. Want stelen van een roversbende die zelf geen geboden kende kon men niet als misdrijf zien dat was zelfs een daad misschien van intense eerbaarheid die ze verder nog bepleit met haar burgertrouw en plicht waardoor dit musje vederlicht afstand nam van zich als dief en zichzelf als held verhief.
Kerkvaders
Op 14 november jl. na de rechterlijke uitspraak over het gebruik van het woord kankerhomo verscheen in het reformatorisch dagblad een artikel over hoe om te gaan met een LGBT+ kwestie. Dat dit artikel kort na deze uitspraak verscheen zal toeval zijn geweest. Ik ga er niet van uit dat de schrijvers zich iets aan de uitspraak van een aardse institutie gelegen laten liggen, noch geloof ik dat zij er durf aan ontlenen. Er zal daarom geen verband tussen beide gebeurtenissen zijn. Het is niet verwonderlijk dat vanuit de orthodoxe hoek met afschuw naar andermans rechten wordt gekeken, deze brief bevat in dat opzicht niets nieuws. Er wordt met veel zorg fluweel om de in steen gebeitelde afkeer gedraaid, waarna het pakketje met zoveel zorg dat het bijna op tegenzin lijkt door de ramen van de tolerantie wordt gegooid. Ik zei het al, het is niet nieuw en het verbaast me niet. Op een bepaald niveau kan ik het zelfs begrijpen, want ook deze groep kijkt, net zoals iedere minderheid met bezorgdheid naar de tijd waarin we leven. Ook zij weten, net als wij wat het is om te ervaren dat er aan hun eigenheid wordt geknaagd. Hoe houd je…
Steniging
Onwillig uit zichzelf herrezen wordt hem flink de les gelezen over onrecht door hem aangedaan aan de gevers, aan de wevers van dit waardevol bestaan. In verstilde hulpeloosheid wordt hij gretig gekastijd steniging met woorden toegewijd begaan door de gevers, door de wevers van dit uitzichtloos bestaan. Om hun goedkeuring te ervenmoet hij eenzaam sterventoegenegen woordenmag hij niet verstaanom de gevers, om de weversvan dit liefdeloos bestaan.
5 december
Als kind keek ik met gemengde gevoelens uit naar Sinterklaas. Of meer specifiek naar het feest. Natuurlijk wilde ik graag cadeaus, maar het gedoe eromheen kon wat mij betreft achterwege blijven. Vroeger was de goedheiligman een autoritaire kniesoor die een paar weken lang iedereen de stuipen op het lijf joeg en dan op de valreep zijn schrikbewind met gulle gaven vergoelijkte. Fraai verpakte gaven die hij niet eens zelf betaalde. De bevolking die hij kleinerend toesprak mocht de kosten hiervoor zelf ophoesten. Bij ons thuis kwam hij niet over de vloer, maar op school richtte hij een ware ravage aan als hij honend de klassen langs ging. Het was een feest van roe en zak, van bestraffing. De kinderziel werd niet ontzien, het was nou eenmaal een andere tijd en het was bovenal traditie. De ultieme straf was het meenemen naar Spanje. Wat een canoniek ambtenaar daar vervolgens met de kinderen uitspookte bleef giswerk. Inmiddels weten we meer over de klerikale traditie aangaande kinderen. Traditie die met gebruik van stoffer en tapijt netjes kerkrechtelijk wordt afgehandeld. Tradities dus, goed dat ze er zijn, het is wat ons verbindt. En mooi dat we ze, als ze niet meer relevant zijn kunnen…
De kip en het ei
Het is me een ei zei het leghoen vol trots, haar legsel lag vrolijk te glanzen,een heerlijk gezicht, zo kletste zij door, product van een avondje sjansen. Als kip zonder kop, ze kakelde verder en wees naar de haan op het hek,staat hij in de avond opzichtig te kraaien. De pronkzieke luidkeelse gek. Terwijl hij daar flink met zichzelf koketteert, gaat steels met ons kipjes op stok,de haan die wellicht niet de voorste mag heten maar toch wel de slimste is in’t hok.
