Verhalen van Paul
Paul schrijft. Korte verhalen, lange verhalen, columns en boeken. Dit is een overzicht van een groeiend aantal verhalen van Paul. Een aantal van deze verhalen zijn gebundeld in het boek “KIEUW!”
De bruid
Haar eerste man was brokkenpiloot, een studie van zeventien jaar.Toen hij met zijn Boeing de bossen in vloog was zijn opleiding helemaal klaar. En man nummer twee werkte voor de privé, hij was integriteitsconroleur.Hij schrapte finaal ieder onwaar verhaal, hij kreeg daardoor al snel gezeurvan een diva of twee en een zanger in spé want zonder dit wekelijks bladzonk hun carrière flink in de misère, en daarom gebeurde het dathaar man nummer twee direct na zijn congé de benen nam naar Hamburg-zuid.Hier at hij zich dood aan zuurdesembrood en weer was zij opnieuw de bruid. Daar was nummer drie, hij kwam uit Overschie, dat ligt nabij Rotterdam-noord.Een lang huwelijksleven was hem niet gegeven, toen bleek dat hij bij Europoort…Nogal onverwacht in de huwelijksnacht en hij even niet heel goed oplettebij het tillen der bruid vallend over wat fruit zijn rug op drie plaatsen ontzette.Als gevolg van die val, misschien raadt u het al, overleed hij nog in diezelfde nachtToen bruids-liefdesdrift in de ziekenhuislift hem zijn mannenhart tot stoppen bracht. deel 2 →
Dodenherdenking
Op 4 mei ben ik twee minuten stil. Dat is me met de paplepel ingegoten. In mijn jeugd herdachten we Nederlandse militairen en verzetshelden. Voornamelijk mannen, want vrouwen speelden een bescheiden rol in het heroïsch palet. Later bleek dat vrouwen niet minder heldhaftig waren. Inmiddels is de lijst van wie herdacht mag worden aardig volledig waardoor vrijwel iedereen zich met de herdenking verbonden kan voelen. Op 4 mei herdenk ik ook mijn eigen doden. Eén overledene in het bijzonder. Mijn moeder. Zij overleed op 4 mei 2014. In haar leven speelde de oorlog een kleine rol. De enige negatieve associatie die zij ermee had was dat de Duitsers op haar verjaardag het land waren binnengevallen. Verder is zij de oorlog ongeschonden doorgekomen. Ik was erbij toen ze overleed. Ik stond aan het voeteneinde van haar bed, mijn vader zat naast haar en hield haar hand vast. Met haar laatste ademhaling kwam een einde aan een leven dat al langer geen leven meer mocht heten. Ze had alzheimer en lag in haar laatste jaar alleen nog op bed. De ziekte had haar mentaal en fysiek leeggeroofd. De rolstoel waar ze een poosje van afhankelijk was geweest, was allang opgehaald. Als ik…
Spaanse Margriet
Een Spaanse margriet in de Hollandse klei. Stond volop in bloei toen ze tegen me zei…
Onoplettend
Ik loop mensen soms klakkeloos voorbij. Afgelopen week nog, toen ik bij het verlaten van Ziekenhuis Gelderse Vallei door een oud collega werd begroet. Hoewel we elkaar op armlengte passeerden had ik hem niet opgemerkt. Als hij mijn naam niet nadrukkelijk had genoemd, was ik hem zomaar voorbijgelopen. Dit niet groeten wordt vaak als arrogantie gezien. En hoewel ik die karaktereigenschap niet zal ontkennen ligt de oorzaak meestal in het tijdelijk op non-actief staan van mijn externe bewustzijn, ik ben dan in gedachten. Zodra ik op de fiets stap of de auto start ben ik weer alert. Maar ook dan heeft groeten geen zin, ik ben met het verkeer bezig en ik kan maar één ding tegelijk. Ik ben geen multitasker. U zult mij dan ook niet append voorbij zien fietsen. Buiten het feit dat ik constant van bril zou moeten wisselen, lijkt me het telefonerend besturen van de fiets een vrijwel onmogelijke opgave. Voor mij althans, want blijkbaar zijn er genoeg mensen die deze vaardigheid wel beheersen. Laatst fietste ik achter een meisje dat over het frame van haar fiets gebogen het rijwiel met de ellebogen bestuurde. Ze gaf daarmee onbewust inzicht in hoe ze haar aanstaande carrière vorm…
Teek
Een kleine teek uit Biddinghuizen hupte langs een vol terras. ‘t Was onbewolkt, de zon scheen vrolijk, ja hij lustte wel een glas…
Spin
Ik, zei de spin geloof er heilig in, dat vliegen zijn gemaakt om op te eten. Een ander nut zei de spin zit er niet in…
Bermfietsen
Het is fietsweer. Nu zult u uw schouders ophalen, het is immers in Nederland altijd fietsweer. Wind of regen, de fiets is ons nationale transportmiddel. Een soort cultureel erfgoed. Dus hoezo fietsweer. Ik bedoel dan ook racefietsweer, want waar het de racefiets betreft ben ik een mooiweerfietser. Ik heb een hekel aan kou en regen. Toen ik ooit vroeg in het jaar door de natte sneeuw tegen de Alpe d’Huez op zwoegde voelde dat als de winter van ’63. Als ik de paar bestaande foto’s bekijk viel het met die sneeuw wel mee. Toch vind ik dat ik een kruisje had moeten krijgen. Ik wacht het liefst tot de klok verzet is en het kwik de 15 graden aantikt. Voor minder stof ik mijn fiets niet af. Dit jaar stof ik hem waarschijnlijk helemaal niet af. Mijn rechterarm valt namelijk snel in slaap. Niet als gevolg van mijn tempo, ik ben inderdaad geen snelheidsduivel, maar door een beklemde schouderzenuw. Dus dit jaar geen rondje Deelen. De laatste keer dat ik dit rondje fietste werd er in de buurt een toertocht verreden. Normaal kijk ik Google er altijd even op na. Niet om mee te doen maar om de tochten…
Suikerboom
Een suikerboom staat in mijn tuin te stralen in de zon. De bloemen aan haar takken smaken naar likeurbonbon. Haar bladeren van puur fondant zitten nog in de knop. En langs haar stam groeit…
Geloven
Deze krant stond de afgelopen week bol van artikelen over het geloof. Geloof houdt ons blijkbaar flink bezig. Niet verwonderlijk, want geloof zit in onze cultuur verankerd. Veel van onze feestdagen vinden er hun oorsprong, ons volkslied is ervan doorspekt en ambtsdragers die zeggen het volk te dienen mogen dit in naam van een hogere macht doen. Geloof hoort er nou eenmaal bij, er is niet aan te ontsnappen. Een aantal artikelen ging over mannen die iets uit te dragen hebben. De één is een priester die publiekelijk te biecht ging, de ander een politicus die niets in het meerouderschap ziet. Beide mannen lijken ver uit elkaar te staan, maar zijn via één ding verbonden. Geloof. Ze belijden ieder weliswaar een ander geloof, de één is staatkundig gereformeerd en de ander katholiek, maar hangen beiden een andere tak van dezelfde boom aan. Beide heren prediken waarheid. Hun waarheid. Want dat is wat geloof biedt. Een kapstok om een eigen waarheid aan op te hangen. Die waarheid hoeft niet eens feitelijk te zijn, het draait om persoonlijke motieven. Dat motief kan macht zijn. De macht om anderen een wil op te leggen, om ongelijkheid te wettigen. Een ander motief kan rechtvaardiging…
Mac Nuggets
MacNuggets, zei het sneeuwhoen luid, dat is mijn naam, ik draag hem fier. We zijn een clan van omvang weet u, want je ziet mijn naam zelfs hier. Sóms wordt hij verkeerd geschreven…
