Verhalen van Paul

← deel 1 De tweede druppel was alreeds, terwijl u nog zo druk Over de schoonmaak nadacht onderweg naar het geluk. Hoog uit de lucht was hij via een dor kastanjeblad, heel rustigjes gegleden naar het wachtend regenbad. Toen druppel nummer één, u weet wel, die van langs het raam dan ook het plasje aandeed zuchtte nummer twee zijn naam, want stromend uit de wolken voelde druppel twee het al dat er een vonkje oversprong tijdens de lange val. Hij kon het niet verdragen ooit nog zonder één te zijn en vroeg hem nog die avond bij een glaasje rode wijn of ze voortaan, voor altijd dus, tezamen konden blijven om levenslang als paar over de wateren te drijven. Daar hoefde druppel één niet al te lang over te denken. Terwijl hij zich met graagte nog een wijntje in liet schenken beloofde hij tot in de dood oprechte druppeltrouw en sloot af met de woorden, druppellief ik houd van jou. Ze stroomden, beiden nogal dronken van de liefdeszin vanuit de volgeraakte plas hun nieuwe leven in. Zo kwam het dat de druppels op hun eerste huwelijksnacht hun liefde consumeerden in een maanverlichte gracht. Wordt vervolgd?

Twee druppels stortten in een maartse bui ter aarde neer. Dat is voor druppels vrij normaal dus schrik niet al te zeer als in een bui een druppel vurig het plaveisel kust, daar is ‘ie voor geboren, vallen is zijn levenslust. Die twee dus waar ik over sprak, die uit de hemel kwamen, daar sloeg er één van monter tegen ongewassen ramen. Die blijheid is gelegen in het zeer bekende feit dat druppels echt niets op hebben met huiselijke vlijt. Zij worden vrolijk als ze door de modder kunnen rollen en over gore ramen naar beneden kunnen hollen…

Een kleine spreeuw scheerde vol trots over ‘t strand van Callantsoog. Het viel alleen de meeuwen op dat er een spreeuwtje vloog.  Hij zeilde op de westenwind die over ’t water woei en raakte met zijn kleine vleugels danig in de knoei.  Die waren niet gemaakt voor stormen komend over zee, maar ‘t spreeuwenkleed was wat hij had, dus deed hij het ermee.  De meeuwen keken korzelig naar deze kleine spreeuw, maar korzelig is vrij normaal voor elke doorsnee meeuw.  Een zilvermeeuw gleed met hem mee en vroeg hem naar ’t gerucht,dat hij zich wilde voegen bij een heuse meeuwenvlucht. Dat kopt, kwetterde de spreeuw oprecht, ik hou zo van de kust,voor mij is deze kustlijn geen bevlieging maar een must. Ik voelde me als kuiken nooit echt helemaal een spreeuw, ik denk dat ik ben uitgebroed als een transgendermeeuw. De meeuw keek wat bedenkelijk, maar dat is vrij normaal,luchthartigheid dat vindt een meeuw nou eenmaal erg banaal. Dus jij denkt dat je met die veertjes op je spreeuwenkop,oprecht een heuse meeuw kunt zijn, nee sodemieter op. Je vleugels zijn daarvoor te slap en onderaan je poot,ontbreekt het je aan vliezen. Spreeuw die zee dat wordt je dood. De spreeuw streek op een strandpaal…

De hommel die gewekt was door een veel te vroege zon maakte een fraaie landing op de tuit van mijn bidon. Daar dronk hij gulzig van de druppel die er daar nog hing en groette me zeer hoffelijk voordat hij weer verderging.  Hij zei me toen hij opvloog dat hij niet begrijpen kon dat het pas februari was met deze warme zon. Het had hem bij het opstaan meer april of mei geleken, en had toen ongelovig in de almanak gekeken.  Daar las hij dat hij eigenlijk nog even slapen mocht:geen voorjaar nog, pas het seizoen van de Elfstedentocht. Toch was hij uitgevlogen omdat hij best nieuwsgierig wasnaar hoe het er dan uitzag met het ijs nog op de plas. Nu vloog hij zoemend rond mijn hoofd en leek me wat ontdaan. Misschien was hij toch beter naar zijn bed teruggegaan.Dan had hij kunnen slapen tot welzeker einde maart,en drómen van geschaats op een bevroren Bonkevaart.

Hij vliegt tegen het raam, al voor de derde keer vandaag. Hij doet dit vrijwel dagelijks, hij doet het blijkbaar graag.  Eerst zit hij op de tafel en kijk schattend naar de pui. Een voorbereiding hoor erbij, hij is dan ook niet lui.  Hij hipt daar vlot een paar keer rond, dat is zijn warming-up dat heeft hij ooit geleerd bij de duif-venster-botsing-club.  Hij haalt nog eens diep adem en die houdt hij even vast voordat hij ons weer op zo’n fraaie buiteling vergast.  Dan zet hij af, maar voor hij ‘t raam daadwerkelijk gaat raken.  Vliegt hij de tuin rond, om nog eens wat lekker vaart te maken.  En daar volgt dan het klapstuk want hij botst het liefst frontaal tegen het venster. Niet halfzacht, nee echt wel maximaal.  Dan valt hij onder luid applaus wat groggy naar de grond  en gaat met, als hij is hersteld, een centenbakkie rond. 

Kauwend op herinneringen uit een afgetakeld brein. Zoekend naar vergane liefde, moeizaam schuivend langs de pijn. Losgetrokken van het leven. Van de waardigheid ontdaan. Eenzaam dwalend naar een einde van een uitzichtloos bestaan.