Verhalen van Paul

Ik gooi 155 euro per jaar in de kliko. Zomaar. De gemeente haalt het vervolgens op en maakt er compost van. Eén keer per jaar krijg ik een zak met verteerd gft terug. Gratis, dat is te zeggen, daar heb ik dan wel eerst die 155 euro aan uitgegeven. Bij Van de Lagemaat haal ik voor minder, meer. Deze 155 euro heb ik uit een rapport van het Planbureau voor de Leefomgeving, afhankelijk van welk rapport je leest verschilt het bedrag, maar meer dan een paar tientjes is dat niet. Ik gooi dus nogal wat weg. U trouwens ook, misschien bespaart u een tientje door de andijvie een tweede keer op te warmen, maar nog steeds is 145 euro een flink bedrag. Voor dat bedrag bestelt u bij Neckermann toch een paar knappe instappers. Het weggooien van voedsel komt bijvoorbeeld door verwarring over de houdbaar tot, en de uiterste houdbaarheidsdatum. Bij de één kan consumptie tot maagklachten leiden, bij de ander is er hooguit wat verval in smaak. Op de bewaarwijzer van het Voedingscentrum kunt u de verschillen nalezen. Om aan die 155 euro te komen moet u meer weggooien. Wij Nederlanders zijn zuinig en kopen, als iets is afgeprijsd…

Laatst was ik in Het Dorp. De hoofdletters zijn geen zetfout, ze staan er bewust. Niet omdat ik sinds het planten van iepen in de winkelstraat, het centrum van Ede hoogacht. Nee, dat groen fleurt het moeizaam kloppend hart weliswaar best leuk op, maar een onbedwingbare koopdrang krijg ik er niet van. Die hoofdletters staan er omdat ik in Het Dorp was. Het Dorp ligt bij Arnhem en was de eerste woongemeenschap in Nederland voor mensen met een lichamelijk beperking. In de ruimte waar ik mijn afspraak had hing een foto van Mies Bouwman. Het Dorp en Mies zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Er is geen Nederlander, in ieder geval geen Nederlander van mijn generatie, die Mies niet kent. Mies presenteerde in 1962 een radio en tv-actie om geld in te zamelen voor realisatie van Het Dorp. Het was de eerste grote inzamelingsactie van Nederland. Het duurde 23 uur en Mies schreef er geschiedenis mee. Ze werd erdoor de koningin van de vaderlandse tv. Wat mij betreft is ze dat nog steeds, maar ik ben zeker niet representatief, want grote bedragen reken ik ook nog steeds naar guldens om en voor mij is het huidige staatshoofd nog altijd de rebelse…

Het zal u niet verbazen dat deze column over wielrennen gaat. En over auto’s, want potjandorie zeg wat had Van Emden tijdens de tijdrit een eersteklas bak aan zijn achterwerk hangen. Maar de meest gave volgwagen was die van BEAT. Alleen al van het geluid van die V8 in je wiel ga je sneller fietsen. Daar zou de UCI ook eens naar moeten kijken. Het gaat echter over wielrennen en de mensen die de ritten mogelijk maakten, want petje af voor de verkeersregelaars die onder tropische condities het hoofd koel hielden. Wat overigens niet constant lukte. Eén van hen was een paar mannen die constant op de weg gingen staan hoorbaar en zichtbaar beu. De betreffende mannen waren op hun beurt hém beu, niet in de laatste plaats omdat het de waterdragers van de renners waren. De op handen zijnde escalatie werd door een omstander gesust. Terwijl ik dit bekeek, fietste een man met een aantal kinderen voorbij. Hij was niet van het spektakel gecharmeerd, volgens hem kostte het gedoe tonnen en had iedereen er last van. De kinderen knikten en fietsten flink door, toch keken ze af en toe om in de hoop een glimp van het verfoeide spektakel…