Verhalen van Paul

Afgelopen week kregen we via de groepsapp van de fietsclub waarbij ik me op een onbezonnen ogenblik heb aangesloten, de vraag of er meer mensen waren die na de tocht van de dag ervoor onder de jeukende uitslag zaten. Aanvankelijk leek het, op een enkele getroffene na met die jeuk wel mee te vallen maar uiteindelijk had toch iedereen last van uitslag waarvan ik dan maar hoop dat het tijdens die fietstocht opgelopen is. U raadt het natuurlijk al, en tijdens het nagaan van de afgelegde route bleek het inderdaad om de brandhaartjes van de eikenprocessierups te gaan. Wie bedenkt nou zo’n rups vraag je je af? Nu ben ik geen bioloog en deze krant heeft bovendien een columnist die deze vraag veel beter kan beantwoorden, maar toch komt het mij uiterst vreemd voor dat, door wiens toedoen dan ook, want wie ben ik om de eerste steen te gooien, zo’n diertje ontstaan is. Laten we wel wezen, deze rups geeft alleen maar overlast. En als het nou nog een fraai schepsel was dat vrolijk dansend, de Village-People scanderend en met gekleurde vlaggetjes wapperend één keer per jaar langs de Edese groenvoorzieningen trok dan was het gesloten hek nog niet…

In mijn jeugd was vissen iets waar iedereen verslaafd aan leek. Althans, vrijwel iedereen, want ik mocht na een eerste poging niet meer meedoen. Het ontbrak me aan talent, want dat dobberstaren… ik had er de rust niet voor. Ik kijk overigens nog steeds met bewondering naar de heldhaftige mannen die er niet voor terugdeinzen een worm aan een haakje te spietsen. Ze bevolken momenteel weer volop de waterkanten waar ze met de hengel in de ene en een versnapering in de andere hand stilletjes voor zich uit staren. Het vermoeden van diep gemijmer maakt me afgunstig want voor mij was de dobber geen middel om tot de kern van het bestaan te komen, ik zag er een speedboot in die ik met het zwiepen van mijn hengel door het water heen en weer liet scheren. U zult begrijpen dat hierdoor mijn welkom in de vissersgemeenschap van korte duur was waardoor die verslaving aan mijn neus voorbij ging. Niet dat ik uiteindelijk niet verslaafd ben geraakt want ik ben, ik beken het maar eerlijk verslaafd. Maar dan aan ijs en bij voorkeur het Italiaanse. Die verslaving heb ik ooit in Wageningen opgelopen. Ik weet niet of die ijssalon nog bestaat…

Toen ik dit jaar in Ede over de vrijmarkt liep viel mij op hoe divers mijn wereld is geworden. Eigenlijk is hij totaal veranderd alleen had ik het zelf niet zo door. Het was Koningsdag en ik kan er maar niet aan wennen. Ik ben nog uit de tijd dat een Koningin vanaf het bordes het defilé afnam. Deze Koningin, Juliana, wilde vooral gewoon zijn en keek daarom boven het volk verheven vanaf het bordes toe hoe aanbieders van in elkaar geprutste rommel achterwaarts de trappen van haar paleis afliepen. Als kind hoopte ik dat deze opgelegde blijk van respect goed zou aflopen, toen ik ouder werd zat ik te wachten op de eerste in klederdracht gehulde garnalenpelster die, nadat haar zelfgebakken koek achter de rododendron was gekieperd, struikelend over een onhandig neergelegd bosje tulpen van de trappen zou stuiteren. Niet dat ik op letsel hoopte maar ik had graag live gezien hoe snel een moeder haar in lachen uitbarstende kinderen van een camera kan wegdraaien terwijl ze tegelijkertijd de hand in erbarmen voor de eigen glimlach houdt. Koninginnedag dus. Ik zeg het, net zoals ik grote bedragen nog steeds in guldens omreken altijd nog. Het is onderdeel van de…

Mijn eerste buitenrit van het jaar was lus 3 van de Amstel Gold Race. Voor de niet-fietsers, dit is een ronde van ongeveer 75 kilometer met een paar klimmetjes en aardig wat terrassen. Het is tijdens het fietsen dan ook de kunst om die terrasjes en daarmee vooral de vlaai links te laten liggen. Soms lukt dit, maar vaak ook niet waardoor het aantal verbrande calorieën niet tegen de inname opweegt en ik bij aankomst per saldo zwaarder ben dan bij vertrek. Maar dat terzijde, het doel is de klim! Want, wil ik deze zomer de “Grands Cols” weer bedwingen dan moet ik trainen. En dus zwoeg ik me met het snot voor de ogen de Cauberg, de Eyserbosweg en de Keutenberg over. In een klein verzet en dus valt het goedbeschouwd met dat snot wel mee. Weer voor de niet-fietsers, in een klein verzet is het gemakkelijker bergop te fietsen. In een groot verzet is de weerstand én dus ook de moeite om boven te komen groter. Het is voor de krachtpatsers met macht in de benen die vol op de pedalen iedereen voorbijgaan. Ik ben niet van het grote verzet, ik heb die macht niet en houd het…

Het is weer zover, er moet gezwommen worden. Dat moeten is overigens wat overdreven, ik laat me iedere week redelijk vrijwillig en semi-opgewekt in het net niet lauwe water van het overdekte bad zakken. Overdekt, nu nog wel maar vanaf mei moet er in de openlucht gezwommen gaan worden. Nogmaals, ik moet niets. Maar als ik in september tijdens de ALS City Swim toch leuk door de Amsterdamse grachten wil jakkeren dan zal ik moeten trainen. Ik wil immers vóór het donker het water uit zijn of in ieder geval als het uitgaanspubliek de gracht weer als openbaar toilet gaat gebruiken. Maar het doel is natuurlijk geld inzamelen voor de stichting ALS. En dus ploegen we, ik doe dit niet alleen, op donderdag vastberaden door het Edese zwemwater. Ik weet niet hoe het met u is, maar dat zwemmen heb ik deels in een overdekt bad geleerd. Deels, want voor het diploma-A werd ik als kind geheel tegen mijn wil voor dag en dauw in het ijskoude water van De Vrije Slag gekieperd. Voor de rest van mijn zwemcarrière, die overigens niet lang was, werd de lagere school verantwoordelijk gehouden. Dan werden we naar de oude Peppel gedreven en onder…

Ik weet het: het is mosterd na de maaltijd want het is alweer een week geleden dat Ede heeft gestemd. En ik kan me voorstellen dat u het allang weer vergeten bent want schokkend was de uitslag niet. Er is voor u niet veel veranderd. De conclusie die getrokken mag worden is dat de Edenaar tevreden is met het lokale politiek. Want naast de kleine interne verschuiving op links is er zowel op rechts als links in de zetelverdeling niets veranderd. En ook het percentage uitgebrachte stemmen is nagenoeg gelijk gebleven; blijkbaar zijn zelfs de nietstemmers over de Edese volksvertegenwoordiging uiterst tevreden. Een tevreden gemeente, een opsteker voor de partijen en een signaal dat het gevoerde beleid geen wijzigingen behoeft. We kunnen dus, in de wetenschap dat ook op zondag het gebroken sleutelbeen niet onbehandeld blijft met een gerust hart door de Edese natuur blijven toeren. En die ene vergeten boodschap kunnen we ook op die dag gewoon blijven halen, al moeten sommigen van ons op weg naar hun gebedshuis er wel een stukje voor omrijden natuurlijk. Maar die laatste boodschap had u tóch allang in huis, want tussen de karrenvracht aan paasboodschappen die vrijwel niet meer voor de calorierijke…

Gaat u volgende week stemmen? En als u gaat stemmen, op welke partij? Eigenlijk mag ik dat niet vragen want uw stem is anoniem. Niemand mag in het stemhokje over uw schouder meekijken. Uw privacy wordt immers gewaarborgd. Nog wel, want u mag ook uw mening geven over de Wet op Inlichtingen- en veiligheidsdiensten, de zogenaamde sleepwet. De wet die ervoor gaat zorgen dat als uw buurman verdacht is, u ook automatisch drie jaar lang in het beklaagdenbankje komt te staan. Niet dat uw mening er nog toe doet, het raadgevend referendum is inmiddels afgeschaft terwijl de politiek al had aangegeven de uitslag sowieso te negeren. Dus die sleepwet, die komt er wel. Toch is het belangrijk dat u in die “Last Post” voor het referendum uw mening laat horen, maar dan als signaal. Alsof dat belangrijk is hoor ik u zeggen, “ze” doen toch waar ze zin in hebben. En met de hele heisa rondom het referendum lijkt dit inderdaad het geval maar toch wil ik daar een kanttekening bij plaatsen want: die politiek, dat zijn wij. Wij het volk, hebben het recht om onze stem te laten horen. Wij hebben de mogelijkheid om “ze” naar huis te sturen…

“Om het personeelstekort in de zorg te lijf te gaan overweegt de minister om ontslagen personeel uit andere sectoren om te scholen naar zorgberoepen. De vakbond is blij met de aandacht van de minister voor de strijd tegen het personeelstekort, maar vindt ook dat je ‘niet zomaar een blik medewerkers uit andere sectoren kunt opentrekken’.” Terwijl het nieuwsitem als behang tegen de stilte op de achtergrond verder kabbelt, kijkt de oude vrouw zich onbewust van het feit dat dit over haar gaat naar de anderen die stilletjes aan tafel zitten. Ze kijkt naar de bordjes en kopjes, naar het brood en het boterkuipje. Ze pakt een boterham en reikt naar de boter. ‘Wat gaat u doen?’ Vraagt de jonge vrouw. Wat ze gaat doen? Ze kijkt op. Er staat brood op tafel, het is etenstijd en dus gaat ze eten. ‘U heeft toch al gegeten?’ De oude vrouw kijkt naar haar bordje, de boterham en de boter. Nee, ze ging er één smeren maar haar woorden vinden de weg naar haar mond maar moeizaam. ‘Alléén deze dan nog hoor’. Ze kijkt naar de jonge vrouw waar ze geen herinnering aan heeft en snijdt de boterham in stukjes. ‘Moet er niet…

Ineens stond ik stil. Ik kreeg de pedalen niet meer rond. Tegenwind. En hoe. Er woedde een storm over het dorp. Een heftige wester, de ergste in jaren, dermate sterk dat een gevel van een flat waaide. In “code rood” raasde hij over Gelderland. Dakpannen denderden van huizen en bomen knapten af of gingen in zijn geheel tegen de vlakte. In het land rolden vrachtwagens als speelgoed over het asfalt en daken werden van huizen geblazen. En ik stond stil. Ineens. Terwijl ik besloot om met de fiets aan de hand verder te ploeteren, dacht ik aan hoe de storm nu over het oude verzorgingstehuis raasde. Het tehuis waarvan de ramen in de sponningen zouden rammelen en er op het dak van alles zou klapperen en verschuiven. In het oude pand was er altijd geluid, ook zonder dat de wind er omheen raasde. Er tikten verwarmingsbuizen of er sprong met een dof ratelend geluid iets aan: de ketel of de koeling. Overdag vielen de geluiden tegen de normale drukte weg, omdat er beroering was van mensen die pratend door de gangen liepen. Van bezoek dat met leren zolen over het linoleum klakten. Van personeel dat gehaast naar een alarmering op…